Het is lastig om drie honden tegelijk te fotograferen- er is er altijd wel eentje die zich op het laatste moment omdraait of wegloopt. Op de foto kan je het hoofd van Popje nog net zien voordat haar zus ervoor gaat staan. Hun grote broer kijkt blij- hij was nooit eerder op de wandelplek van gistermiddag geweest.
Ronald en ik zaten op de bank naar een Zweedse serie, Box 21, te kijken. We zitten nooit alleen op de bank. Apollo lag bij Ronald, Fluffy bij mij en Popje had zich opgerold op een kussen bij mij in de buurt.
Ze hebben daarna ook even gespeeld. Apollo neemt tegenwoordig ook het initiatief. Bij staan ervan te kijken hoe snel hij zich aangepast heeft. Hij is braaf en luistert goed. Dat kan hij toch niet eerder geleerd hebben? Volgens Ronald gedraagt Apollo zich zo perfect omdat hij blij is dat hij hier woont. Hij wil nooit meer weg, denken we.
Hij hoeft nooit weg. Hij heeft er ondanks al die kussen en knuffels geen benul van hoeveel we van hem houden. We hadden eerder moeten beseffen dat er veel senior honden zijn die graag geadopteerd willen worden.
Ahhh Ik voel het in mijn hart hoor. Zo lief alle drie !!
Wat hebben wij toch veel geluk met de honden!
Zo fijn dat hij bij jullie terecht gekomen is…zo kan hij de schade inhalen..vind het een leuke foto zo met z’n viertjes 🙂
Het is 1 van de weinige foto’s waar we met z’n vieren op staan, want meestal neem ik de foto’s 🙂
Stoer hoor jij met die 3. En dan Apollo, een hele flinke jongen.
Knap dat je hem kan houden. Maar ja hij is te lief om je te lanceren hè ?!
Nu ga ik niet te snel juichen hoor. Maar als hij iets ziet waarvan ik vind dat hij het moet negeren, zeg ik gewoon dat we gaan doorlopen. Dan hobbelt hij lekker mee. Hij zou me door het dorp kunnen sleuren en ik hoop maar dat hij dat niet wil 🙂