Nagellak haal ik overal vandaan. Als ik op Koningsdag naar de vrijmarkt ga, zal je zien dat ik ook daar in de verleiding kom. Van mijn vriendinnen krijg ik regelmatig lakjes die zij tijdens hun vakanties in verre landen speciaal voor mij kopen. Hun eventuele miskopen komen meestal ook bij mij terecht. Mijn man heeft me voor de Kerst een achttal designerlakken geschonken en toen hij laatst t-shirts was wezen kopen bij Bristol nam hij een kassakoopje voor me mee: een neonroze Kleancolor.

Zelf koop ik vrij veel online. Vooral in de Verenigde Staten, want daar hebben ze leuke merken die je hier niet kunt kopen, zoals Jesse’s Girl en Rescue Beauty Lounge. Inclusief verzending is het niet bepaald goedkoop, maar ik vind het weleens leuk om iets bijzonders te hebben. Als ik een mooi nagellakbudget had, zou ik waarschijnlijk meer indie en niche lakken kopen. Voorlopig hou ik het maar bij incidentele dure aankopen en haal ik voor de rest alles bij de drogist.

En dat doe ik met plezier hoor. Want vooral de van oorsprong Duitse merken als Catrice en Essence zijn prima. Ze brengen met grote regelmaat Limited Editions en hele nieuwe collecties uit die ik nooit kan weerstaan. Tja, ik ben een verzamelaar en dat betekent dat ik ook weleens een LE koop die ik slechts een enkele keer zal dragen. Het klinkt een beetje decadent en eigenlijk hoor ik me ervoor te schamen, maar de collectioneur in mij wint het toch altijd weer van de kieskeurige lakster.

Met mijn vriendinnen ga ik graag op nagellakjacht in Duitsland, de bakermat van de drogisterijlakken. Daar ga ik heen als ik flink gespaard heb en dan gaan we helemaal los. Om precies te zijn: ik sleur de dames mee naar DM, Kiko en Flormar en daarna sjok ik braaf mee als zij kleding gaan passen. Dan zit ik als een vent op een stoel bij de pashokjes naar mijn zojuist aangeschafte nagellak te koekeloeren. En bij te komen, want in Duitsland winkelen is heel vermoeiend en bij tijd en wijle ook een beetje gênant.

Bij DM ren ik, in het dagelijks leven een lui mormel, naar het nagellakhoekje. Eerst duik ik dan op de schappen met LE’s van Catrice, Essence en P2. Zodra ik daar weggesnaaid heb wat ik nog niet bezit, haast ik me naar de cosmetica van P2. Nagellakliefhebbers, dit rek is een walhalla. Dit fijne merk heeft meerdere lijnen en ze zijn allemaal even fraai. Op de DM site kijk ik van tevoren even wat er nieuw is in het assortiment en dat komt dan in mijn mandje terecht.

De eerste keer dat ik bij DM winkelde, kocht ik ongeveer vijftig potjes nagellak. Want ik had nog bijna niets van dat merk en de paar lakken die ik had, bevielen erg goed. Bij de kassa reageerde men een beetje verbaasd en lacherig. Klanten die achter me stonden, namen zelfs foto’s met hun telefoon. Toen voelde ik me behoorlijk opgelaten, want ik wil het liefst ongemerkt schandalig veel aan mijn stash toevoegen. Maar het was nog niks vergeleken bij wat er gebeurde bij Kiko.

Na anderhalf uur DM durfde ik mijn vriendinnen nauwelijks voor te stellen nog even bij deze Italiaanse make-up winkel binnen te stappen. Gelukkig stelden ze het zelf voor en toen ik zag dat de nagellak in de aanbieding was, gebeurde er iets waarvoor ik me nog steeds ontzettend geneer. Blijkbaar was ik zo enthousiast dat ik nogal vreemde geluiden ging maken. Dat had ik zelf natuurlijk helemaal niet door. Zo gênant dat ik het maar netjes omschrijf met “when Harry met Sally in de Kiko”. Maar ik rende pas de winkel uit nadat ik twaalf lakjes had afgerekend hoor.

Omdat mijn vriendin E. vaker in Duitsland komt dan ik doet ze nogal eens nagellakboodschappen voor me. Dan mag ik haar een lijstje via whatsapp sturen en krijg ik als ze weer thuis is een bericht waarin staat wat de schade was. Iedere keer als E. voor mij naar DM gaat, krijgt ook zij commentaar als ze moet afrekenen. Wildvreemden vragen haar “haben Sie vielleicht ein Nagellackparty?” Nou, dat wordt het inderdaad als we elkaar weer zien. Want dan heb ik weer een nieuwe voorraad zonder dat ik in het openbaar rare geluiden heb gemaakt.