Als het niet zo warm was, zou ik iedere dag met Blaze en Pebbles wandelen. Daarom maak ik om de dag een lange wandeling. Eerst dacht ik dat het zielig was voor de honden, maar toen ik ze thuisgebracht had, waren ze niet eens echt moe. Twee uur lopen is ook helemaal niet zo lang, zeker niet als je bijna constant in de schaduw hebt gelopen.

Vooralsnog word ik enthousiast begroet als ik hun huis betreed. Dan moet ik zeggen dat ze moeten zitten, want vooral Blaze springt bijna in mijn armen. Hij weet heus wel dat ik een halfjaar lang voor hem heb gezorgd. Daarom wil hij naar ons huis lopen als we daar in de buurt lopen. Hij wil dan vast naar Ronald toe.

Wie nog wat zelfvertrouwen kan gebruiken, zou met Blaze en Pebbles op stap moeten gaan. Ze luisteren goed en zijn erg lief. Zelf heb ik niet het idee dat ze zo groot zijn, maar ik hoor wel dat mensen die twee bestempelen als zodanig. Types die ik niet graag on een donker steegje tegenkom, kijken naar de honden en lopen snel door. Volgens mij zijn ze er een beetje bang voor. Dat is natuurlijk prima.

Nu het buiten zo heet is, neem ik een fles water mee. Halverwege de wandeling zoeken we een schaduwrijk plekje op en daar krijgen ze iets te drinken. Voorbijgangers staan er vaak even voor stil. Die zien zeker nooit honden die goed verzorgd worden. Morgen zou ik kunnen uitslapen, maar dat doe ik niet. Klokslag acht hoop ik de deur uit te lopen met de zus en broer van BAM. Dan heb ik de hele dag een goed gevoel en extra energie.