De honden fotograferen gaat veel makkelijker als zij loslopen. Dat mag niet overal en het kan ook niet in ieder losloopgebied. Er zijn veel te veel voornamelijk kleine hondjes die de boel op stelten zetten als zij een grotere hond tegenkomen. Gelukkig kan ik stellen dat Blaze en Pebbles geen oog hebben voor honden die op een paar meter afstand passeren. Dan hoeven die honden niet eens aan de lijn te lopen.

Als ik ze loslaat op een vrij klein grasveld doen ze niks. Lopen alleen naast me. Een paar keer gooide ik een stok, maar Pebbles was het al snel zat. Blaze vindt er helemaal niets aan. Hij speelt liever, maar Pebbles speelt niet met hem.

Pebbles is verzot op apporteren, Blaze zou met me meerennen als ik een rondje ging doen. Maar dat doe ik natuurlijk niet. Veel te warm.

Naar Ronald luistert ze perfect. Als hij Los! zegt, legt ze de stok of het balletje aan zijn voeten. Mij lukt het maar een paar keer. Want dat ze het zat was, geloof ik niet.

Mooie en vooral lieve Blaze.

Na het maken van deze onscherpe foto (het gaat nooit goed als ik mijn lenzen in heb) heb ik ze aangelijnd en zijn we naar huis gegaan.

Blaze is een vreetzakje, Pebbles eet maar een paar hapjes. Ze staan wel gezellig naast elkaar.

Bij ons krijgt Blaze een kauwstaafje na het eten.

Dit vind ik dus hartstikke eng. Soms moet ik mijn bril opzetten om te kijken of ze nog ademt. Of ik zeg haar naam. Denkt ze gelijk dat ik wil spelen.

Ruim twee uur wandelen en daarna eten en drinken zorgt dat de vermoeidheid toeslaat.

Totdat ze zich realiseert dat ze het tennisballetje nog in haar mond heeft.

Ze ging de sloot niet in toen ik het haar verbood omdat er kroos op lag. Helaas was het proper ogende stuk verderop wat modderig.

Omdat Blaze een stuk lichter van kleur is, zie je de troep op zijn pootjes en buik.

 

Een smoezelige Blaze. Pebbles was al doorgelopen, maar ze kwam direct nadat ik haar riep.

Het waren een paar heerlijke wandelingen en ik hoop dat zij het ook fijn vonden.