Gelukkig kan ik nog wel boeken lezen op mijn eReader en een telefoon. Want daar kan ik de letters vergroten. Stukjes tikken kan ik beter met 1 vinger doen, want dan is de kans kleiner dat het misgaat. Als Ronald over een paar dagen vrij is, gaat hij kijken of de iMac toevallig ook aangrotere letters doet. en of dat ook effect heeft op het bloggen. Er is een oplossing, want ik heb een slechtziende neef die me leuke berichten stuurt.

Het is wel zonde van die duizenden boeken die in de kamers staan. Wie denkt nog wat leesvoer te kunnen gebruiken, mag me een berichtje sturen. Saskia heeft een luisterboekenabonnement, maar daar begin ik ;ieder nog niet aan. Want ik val ervan in slaap. Zodra dat een welkom bijverschijnsel is, doe ik het natuurlijk wel. Een leven zonder boeken lijkt me verschrikkelijk.

Overigens is er niets aan te doen. Mijn ogen zijn onherstelbaar beschadigd en dikke brillenglazen en een vergrootglas helpen helaas niet. Het is zelfs zo dat ik nauwelijks buiten kom. Wel als er iemand bij is die attendeert op scheefliggende stoeptegels en fietsers die denken dat ze Tom Dumoulin of Annemiek van Vleuten zijn. In mijn eentje boodschappen doen lukt me alleen als ik niet hoef te letten op de prijzen.

Tegenwoordig is museumbezoek niet zo interessant meer en in het theater zal ik nauwelijks komen. Van voorstellingen kan ik vast nog genieten, maar voordat ik lekker op mijn stoel van rood pluche zit…. Maar het kan erger, mensen. En omdat ik absoluut geen last heb van Fear Of Missing Out, vermaak ik me thuis uitstekend.

Een paar dagen na mijn verjaardag werd ik ziek. Griep. Wekenlang heb ik op de bank gelegen en ging ik alleen met Apollo een paar keer per dag naar buiten. Af en toe deed ik licht huishoudelijk werk, maar moest ik daarna eigenlijk slapen. Wat helaas niet kon, want ik moest de honden in de gaten houden, Voor het eerst in mijn leven ging ik ongewassen maar buiten en het interesseerde me niets.

Het gebrek aan slaap begon me flink op te breken. Anderhalf jaar op de bank slapen en gemiddeld twee keer per nacht wakker worden om Apollo in de tuin te laten plassen of poepen, deed ik met liefde voor mijn grote jongen. Maar ik kan slecht tegen gebroken nachten. Die heb ik met Mika jarenlang meegemaakt en ik was dolblij dat ik op een gegeven moment weer goed sliep.

Het naarste moest nog komen. Misschien is een gezichtsvermogen van links 30 en rechts 20% uiteindelijk het ergst, maar net toen ik me wat beter voelde en overwoog weer te gaan bloggen, kreeg ik een enorme dreun. Daar zal ik straks, na het eten, over schrijven. Maar eerst laat ik nog even zien dat ik de afgelopen weken heel weinig heb gelezen. Hier zijn alleen de covers, want ik heb al anderhalf uur gedaan over dit stukje.

Fijne week!