Boeken hoeven niet vol te staan met letters, woorden, alinea’s en hoofdstukken om ze fijn te kunnen lezen. Tijdens de eerste levensjaren van het kind heb ik veel prentenboeken met hem doorgenomen en dan verzonnen we zelf een verhaal. Die boeken lezen was heerlijk, maar tegenwoordig doen we natuurlijk niet meer aan voorlezen. Al zou ik het wel willen, maar hij stribbelt zo tegen.

Plaatjes kijken doe ik nu niet meer in mijn eentje, tenzij het om die boeken vol herinneringen gaat- ik heb een paar foto albums vol en inderdaad, daar wil ik een keer per jaar wel doorheen bladeren. Nu ben ik heel blij met mijn digitale camera en de camera functies op mijn telefoon en tablet, maar op papier afgedrukte plaatjes zijn toch wel het leukst. Heel af en toe maken we een printje van een geslaagde foto, maar albums plakken we er niet mee vol.

Op mijn werkkamer ligt een schoenendoos vol foto’s en ik heb er ook een paar in een bureaulade. Ook ligt ergens nog een album met insteekhoesjes, maar het allermooist is natuurlijk zo’n fraai ingebonden boek vol zelfgeschoten kiekjes. We hebben een trouwalbum dat mijn broertje en zijn vrouw voor ons maakten, een heel dik boek met foto’s uit de eerste maanden van het leven van het kind en toen de heren vorig samen naar Barcelona gingen lieten ze in het stadion van hun geliefde club foto’s maken die in een mooi album pasten.

Het is genieten, het bekijken van alle foto’s. Die dikke buik waar het kind in zat toen ik trouwde met zijn vader- toen had ik geen idee wat me boven het hoofd hing. Als ik naar de groepsfoto kijk valt me op dat we alleen mijn familie nog maar regelmatig zien. Gelukkig staan er ook nog fijne herinneringen aan het huiskameroptreden van Willie Batenburg in. Hert is bijna jammer dat we het geen tweede keer proberen, want er is in het album nog plaats voor een reportage.

De babyfoto’s van het kind zijn erg schattig. Al durf ik nu toe te geven dat hij echt het mooiste kind niet was. Destijds was ik bijna beledigd als mensen niet meteen riepen hoe prachtig hij was, maar als ik nu kijk zie ik gewoon een klein rhesus aapje. Het is leuk om te zien dat het kindje met de zachte wangetjes nu een puber is die het niet kan laten mijn scheerapparaat in te pikken. Dan wil ik mijn oksels ontharen en dan zie ik daar dikke zwarte beenharen van mijn zoon in zitten.

Het Barcelona album bevat voornamelijk informatie over de club. Tegen een blauwe achtergrond werd er door mijn mannen leuk geposeerd en het resultaat is in twee foto’s gemonteerd. Daar zie je dan mijn man met een belachelijk bruinverbrand gezicht en het kind met een petje op. Het was jammer dat ik vanwege BAM niet mee kon en ik denk dat ze nog vaker samen een paar dagen weg zullen gaan. Gelukkig maken ze de hele dag foto’s die terechtkomen in een Dropboxfolder, het hedendaagse equivalent van het fotoalbum waar in het verleden de kiekjes na een paar jaar uit donderden en vervolgens kwijt raakten.