Voorlopig zal ik vrij korte stukjes schrijven. Want ik moet zog zoveel uitzoeken als het om bloggen gaat. Hoogstwaarschijnlijk is het me gelukt om een iets grotere letter te gebruiken en zijn de foto’s niet zoals gisteren idioot groot. Maar het “Lees verder” stippellijntje kon ik opeens niet meer vinden. Uiteindelijk zal het me wel lukken. In ieder geval kan ik nu makkelijk lezen wat ik heb zitten typen. Dat is al heel wat en het scheelt me vele tijd en ergernis.

Hierboven zie je de laatste schattige foto die ik van de hondenkinderen heb. Ze liggen hier samen op de bank die sinds de avond dat ik ‘m maakte veel groter lijkt. De meisjes doen het goed en ik begin toch een beetje te wennen aan acht uur slapen per nacht. Maar zodra ik een sirene of vuurwerk hoor, denk ik aan mijn grote jongen. Soms schuifelt Fluffy langs en dan doet ze me zo aan Apollo denken. Ze moet maar eens gaan afvallen.

Het gemis van een geliefde went nooit. De wetenschap dat we niet meer samen kunnen wandelen, maakt me verdrietig. Door hem heb ik een paar vriendelijke mensen leren kennen. Wildvreemden wilden hem graag aaien en e was eens iemand die me met tranen in de ogen bedankte omdat ik een oude hond had geadopteerd. Dat was enigszins overdreven, want ik heb het met liefde gedaan.