Dag 1772: Koekje erbij

image51

Door de jaren heen is mijn eetgedrag vrij ongezond geworden. Tijdenlang heb ik geleefd op een dieet van potjes Olvarit, thee en jonge jenever. Als ik meen dat ik trek heb, loop ik eerder naar de snoeppot dan de broodtrommel. Het is maar goed dat ik een kookgek in huis heb, want anders zou ik het kind ook kunnen aansteken. Die mag als het om eten gaat vooral op zijn vader gaan lijken.

Als ik ziek ben, eet ik het liefst niets. Gelukkig wordt me dan wel een gepeld mandarijntje voor de neus gehouden of komen de vruchtensappen de ziekenkamer binnen.  Het liefst heb ik eigenlijk dat ze me allemaal alleen laten- alleen een kop thee op zijn tijd is erg welkom. De afgelopen dagen ging er dus alleen heel veel kruidenthee naar binnen. Met af en toe een koekje erbij. Dat werden er van lieverlee steeds meer en zo heb ik vandaag ongeveer een kwart van de avondmaaltijd naar binnen kunnen werken.

Het was lekker, maar ik geloof dat ik het nog een paar dagen bij digestives hou. Nee, ik wil absoluut niet weten hoeveel vet en suiker in zo’n onschuldig ogend koekje zit. Dat zal me ongetwijfeld vies tegenvallen. Maar het is wel het enige vaste voedsel dat vrij gemakkelijk naar binnen glijdt en ook fijn blijft zitten. Waarschijnlijk op buik en heupen, maar dat hoop ik te compenseren met het voorbijlopen van de snoepcontainer.

Als ik ergens qua voedsel goede herinneringen aan heb, is het wel het koekje met de bijzondere naam. Voor de aardigheid hen ik het maar eens opgezocht en het blijkt dat men vroeger beweerde dat ze goed waren voor de spijsvertering omdat er iets maagvriendelijks in werd gestopt. Mijn moeder leerde deze biscuits kennen toen ze in de jaren vijftig van de vorige eeuw als au pair in Engeland werkte.

Bijna twintig jaar later lagen ze opeens bij een groot warenhuis in de schappen. Dat vergeet ik nooit, want opeens nam mama regelmatig de bus naar de dichtstbijzijnde stad en kwam dan thuis met een boodschappentas vol koekjes. Van McVities, als ik me niet vergis. Thuis dronken we ’s middags met het hele gezin een kop thee (Heb je al geroerd, mam?) met zo’n overheerlijk koekje.

Het zal me niets verbazen als mijn moeder degene was die haar zieke kinderen de hele dag volgooide met hete thee. En er een digestive bij presenteerde. Op een gegeven moment mocht het niet meer tijdens het gezamenlijk thee drinken, maar wie ziek was, mocht haar of zijn koekjes in de thee hangen alvorens het zompige stuk naar binnen te slurpen. Dat nat en zacht maken van koekjes noemden we tsjompen, hetgeen natuurlijk een onomatopee is. Hoor je het al als je het woord hardop zegt?

Het komt niet vaak voor dat je een levensgezel treft die dat allemaal begrijpt en standaard digestives op het boodschappenlijstje zet zodra er iemand begint te kuchen. Zeker omdat hij een opvoedster had die eten bij anderen naar binnen propte om zelf te zaniken dat ze van teveel eten dik werd, vind ik het bijzonder dat ik in mijn bed of op de bank lekker mag eten wat ik wil. Dat zijn de komende dagen dus digestives met de heerlijkste kruidenthee.

Zodra ik normale kleding draag in plaats van oude joggingspullen van het kind, eindelijk wat make-up op mijn giechel smeer en met de pot mee ga eten, ben ik weer helemaal de oude. Heel stiekem hoop ik dat ik dan in die strakke zwarte broek dat het kind stom vond, pas. Maar dat gaat vast niet gebeuren, want dat kind is net met een halve rol koekjes naar boven gerend om daar zijn proefwerk van morgen te leren. Aangezien hij net als zijn moeder een voorliefde heeft voor ongezond spul, zal er wel een gruwelijke hoeveelheid aan dikmakend spul in zitten.

8 gedachten over “Dag 1772: Koekje erbij

  1. sonja

    Dikmakend of niet, ze zijn lekker!
    En ik heb van ellende hier ook een taart naar binnengewerkt, want weggooien doe je niet. Dus ik bak voorlopig ff niet!

    Reageren
  2. Nicoline

    Als je ziek bent hoef je niet op de calorietjes te letten. De koorts zorgt er wel voor dat je meer verbrand dan normaal. Geen punt van maken.
    Lekker je koekjes in de thee tsjompen (never heard of it) en opzuigen. Af en toe eentje delen met BAM. 😉
    Beterschap!
    Xx

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Je heb gelijk! Ik neem gewoon weer een koekje bij de pepermunt-zoethoutthee. En nee, ik deel nooit met BAM. Hij krijgt verzorging, liefde, beweging en heel veel kusjes.
      Xx

      Reageren
  3. Janie

    Hmmm! Thee met die koekjes! Helemaal als je ziek onder een dekentje op de bank ligt! 😉

    Voel je niet schuldig. Geniet er maar van en hopelijk ben je snel weer de oude.

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Na een avond en nacht flinke koorts lijk ik een stuk opgeknapt te zijn. Dankzij rust, thee en koekjes!

      Reageren

Laat een reactie achter op Myrna Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *