Dag 2057: Gegroeid

2015-07-15 19.30.59-1

Toen mijn kind een jaar of 9 was, vroeg ik eens aan een moeder die net zo oud was als ik hoe het nou was om volwassen kinderen te hebben. Zag zij het kleine jochie van destijds nog als ze keek naar haar oudste zoon van 25 als hij voor haar stond? Nee, dat was niet zo. Wel zei ze dat ze nog altijd dingen zei als Doe je jas nou aan en Wel voorzichtig oversteken. Maar ik keek naar mijn kleinste kind van de klas en dacht dat ik hem altijd zou beschouwen als mijn baby.

Inmiddels zitten er kinderen in zijn klas die kleiner zijn en dat komt niet alleen omdat hij is blijven zitten. Omdat hij pubert, kan ik niet anders dan hem een klein kind vinden. Hij is wel meer dan een kop groter dan ik, maar inderdaad- ik zie nog steeds een kind. Zelf ziet hij dat niet zo, want ik krijg regelmatig te horen dat hij toch echt al 15 is. Toevallig weet ik nog maar al te goed hoe kinderachtig ik zelf op die leeftijd was, dus hem serieus nemen kost me wat moeite.

Mijn mannen zijn de afgelopen week samen een paar dagen op vakantie geweest en ze hebben het erg gezellig gehad. Af en toe stuurde mijn man me foto’s via WhatsApp en kon ik ook een beetje meegenieten. Leuk hoor, die plaatjes van die twee op hun terras of de toerist uithangend in het centrum van Barcelona. Mijn man moest natuurlijk alles bedenken en regelen en ik hoop dat het kind nu weet dat zijn vader meer kan dan werken, koken en op de bank zitten. Het was een echte vader-zoon vakantie.

Als we volgend jaar weer gezellig met het hele gezin in een huisje gaan, moeten ze een avondje samen de hort op gaan. Samen de kroeg ik of ergens gaan poolen- ik vermaak me wel met BAM en hopelijk ook zijn beste vriend Blaze. Voor mij is het erg belangrijk dat mijn kind een goede band met zijn vader heeft en dat de geschiedenis zich niet gaat herhalen. Met elkaar samenspannen en ervoor zorgen dat er toch naar voetbal gekeken wordt, gebeurt hier al jaren en soms doe ik net alsof ik dat erg vind.

Van de week had ik even niet op mijn telefoon gekeken en toen ik dat aan het eind van de dag deed, zag ik dat mijn man me wel 20 foto’s had gestuurd. Mooie uitzichten, het hondenpark, wat architectuur en…… toen schrok ik. Er waren een paar foto’s gemaakt van het kind op het strand en toen zag ik opeens een kiekje waarop hij wel een man leek. Door de manier van fotograferen leek hij veel groter en volwassener en het was dus geen kind meer. De foto stuurde ik gelijk door aan mijn vriendinnen die joelend reageerden met Wat een lekker ding! Mijn kind!

Natuurlijk had ik zelf ook wel gezien dat hij er aantrekkelijk uitzag, maar ik wist ook dat het een toevalstreffer was. Over een paar jaar kan hij er zo uitzien, maar nu is het nog echt een jongetje met een soms wat nukkig gezicht en jeugdpuistjes. Geen jonge god. Maar wat was hij gegroeid! En ik weet nu dat het mij niet gaat lukken hem ooit als volwassene te zien. Natuurlijk hoop ik hem te kunnen respecteren en wil ik begrijpen dat hij op een gegeven moment mijn baby niet meer is. Maar ik vrees dat ik dat kindergezichtje altijd zal blijven zien.

De foto waarop bij met een ontbloot bovenlijf op het strand zit met de zon achter hem mocht ik niet plaatsen. Daarom heb ik hierboven iets geplaatst dat hij zelf al op Instagram gepost heeft. Op deze foto is het nog echt een kind, met dat stomme petje op zijn hoofd. Volgens mijn man heeft het kind de neiging om een beetje stoer te lopen. Maar toen ik hem appte dat ik van hem hield, kreeg ik toch mooi als antwoord dat hij ook van mij hield. Zat hij te slijmen? Nee, want toen ik vroeg of hij me miste, was het antwoord toch mooi negatief. Gelukkig wel, want stel je voor dat je op vakantie met je vader je moeder zou missen.

6 gedachten over “Dag 2057: Gegroeid

    1. Pippi Bericht auteur

      Ja, ik ben blij dat ze samen weg zijn geweest.Die andere foto is nog veel mooier- ik laat hem wel eens zien .

      Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Ik ben erg blij dat ze het zo goed met elkaar kunnen vinden. Ze hebben het zeker gezellig gehad.
      Hij wordt groot hoor ๐Ÿ™‚

      Reageren
  1. Myrna

    Het is wat he Ellen je kind dat richting de 20 gaat, het lijkt nog zo ver weg maar het komt steeds dichterbij.
    Op een moment besef je inderdaad dat je een volwassene tegenover je hebt, opvoeden hoeft niet meer.Raad geven ook steeds minder, gaat allemaal vanzelf. Mijn oudste is 25 geworden en woont al sinds haar 20 ste op zichzelf. Dat was wennen. Mijn jongste de deur uit dat zal anders zijn want dan ben ik nog maar alleen over, ik hoop dat ik de honden dan nog mag hebben. Toch zal dit moment aanbreken, en ook ik zal mijn weg hierin vinden. Tot dan koester ik het nog dat hij bij mij wil wonen.

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Het gaat allemaal zo snel! Ik ben ook erg benieuwd wanneer hij het huis zal verlaten. Eerst maar eens een goede opleiding en dan zien we wel. Hopelijk is BSAM er dan nog steeds!

      Reageren

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *