Mijn man en ik hebben als kind nooit opgedragen gekregen dat we op de jongere kinderen moesten letten. Hij was altijd met vriendjes aan het voetballen en toen al boterde het niet tussen hem en het andere kind. Wij speelden thuis meestal met elkaar en we zullen ook best een oogje in het zeil hebben gehouden. In ieder geval werden we niet ingezet als een soort bodyguard zoals veel kinderen die ik ken. Dat zorgt volgens mij ook niet tot een betere verstandhouding tussen die kinderen.

Mijn kind heb ik zelf jarenlang in de gaten gehouden. Via het zolderraam zag ik hem in de grote speeltuin spelen en af en toe liepen we even langs de plek waar hij uithing. En waarschijnlijk hebben we ook wel geluk gehad, want een kind verdwijnt heel snel. Draai je even om en het is de hoek al om. Letterlijk dan- en als er iemand is die snode plannen heeft met kinderen kan het ook snel foute boel zijn. Nu heeft hij een smartphone en meldt hij het netjes als hij na school gaat chillen. En ik app ook weleens om te vragen of alles goed gaat.

Het is maar goed dat ik niet meer kinderen heb, want ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik Jij bent mama’s liefste baby hè zeg en dat ik mezelf dan vliegensvlug moet corrigeren. Gelukkig heb ik een kind en een hond, dus maak ik er het liefste kind en het liefste hondje van. Stel je voor dat ik zo dom was en het gezegd zou hebben als ik meerdere kinderen had. Voor je het weet breekt de pleuris uit, want ik ga er voor het gemak maar even vanuit dat de intense jaloezie van de schoonfamilie in de genen van mijn kroost zou zijn gekropen.

Het kind had er vroeger in ieder geval last van. Andere kinderen werden van mijn schoot geduwd en dan zei hij heel vinnig That’s my mummy! Dat ging snel over toen ik twee maal per week oppaskinderen kreeg. Hij reageerde ook opeens niet meer als ik zei dat ik een bepaalde voetballer zo’n snoezig kind vond. En ik prijs me gelukkig dat hij niet jaloers werd toen we BAM in huis namen. Want dat pupje kreeg ontzettend veel aandacht en er zijn opeens een heleboel dingen die we niet meer kunnen doen.

We waren het niet van plan om regelmatig tegen het kind te zeggen dat hij even op zijn broertje moest passen. Dat kwam eigenlijk pas nadat BAM door het raam van de tuindeur was gesprongen en we hem niet langer op de bank lieten slapen als we even weg moesten. Nu meld ik het vaak even via WhatsApp dat ik boodschappen wil doen en dat hij even op zijn broertje moet passen. Want als er iemand in huis is wil ik hem niet in de bench stoppen. Dus komt het kind naar beneden om op te passen.

Als ik terugkeer met eten of spulletjes van de kringloopwinkel en soms met een zakje vol nagellak zie ik ze al op de bank liggen. Het kind is de enige hier in huis die pal tegen BAM aan mag blijven liggen. Soms houden ze elkaar zelfs vast en dat vind ik zo schattig. Of ze vallen tegen elkaar aan in slaap en dan schrikken ze pas wakker als ik de koelkast vul met aankopen. Overigens laat het kind zijn broertje nooit uit, want dat is mijn taak. Maar in huis wijken zij niet van elkaars zijde en ik denk dat er niet veel broertjes zijn die zo dol zijn op elkaar.