Mijn moeder heeft me een keer gebeld om te vragen hoe oud één van haar dochters was. Ze had een verjaardagskaart gekocht en wilde daar niet Gefeliciteerd met je zoveelste verjaardag in zetten. Toevallig wist ik het ook niet, maar van mijn moeder had ik het toch echt niet verwacht. Het bleek dat ze alleen mijn geboortejaar en dat van mijn broertje uit haar hoofd wist. Waarschijnlijk omdat we de oudste en de jongste van haar kinderen zijn.
Toen we mama tijdens de cyclus van 33 bestralingen bijstonden en allemaal eenmaal per week met haar naar het ziekenhuis gingen heeft ze me meermalen aan patiënten en personeel voorgesteld als mijn oudste dochter. Misschien komt het omdat ik toen hard richting mijn 55ste verjaardag kachelde, maar van mij had ze dat oudste rustig weg mogen laten. Zou ze mijn zusjes met nummer 2, 3 of 4 hebben aangeduid?
Maar gisteren deden mijn nestgenoten precies hetzelfde. Aan iedere onbekende -en dat waren er beslist niet meer dan 10- werd ik geïntroduceerd als mama’s eerstgeboren kind en hun oudste zus. Of dat nou echt zo’n probleem is? Nee hoor. Ze mogen best Dit is Ellen en zij is 55 zeggen. Dan loop ik niet het risico dat ze gaan vissen naar mijn leeftijd en dat er een grapjas of lijder aan een nare oogziekte is die gokt dat ik 60 ben. Overigens wil ik die leeftijd erg graag bereiken. Maar dan wel over 5 jaar.
Je bent nog jong!
Dat is een relatief begrip hoor 🙂
In de bloei van je leven lieverd! Het is maar een getal toch?
Op het moment dat ik goed en wel 60 ben maakt het me niets meer uit. Maar het klinkt toch een beetje oud. Alhoewel, een zwager en de zus van een andere zwager hebben de pensioengerechtigde bereikt en ze zien er nog goed uit.
Een 60 jarige op doc Martens dan wel,met leren jasje!
Ik zal me waarschijnlijk hetzelfde blijven kleden.Kan me niet voorstellen dat ik opeens ga veranderen qua kledingstijl. Jij ook niet toch?