Sinds de vingerschade ben ik slechts twee maal in een kringloopwinkel geweest. In die ene hier om de hoek. Waarschijnlijk werpt Ronald zich al bijna twee maanden op als mijn privéchauffeur omdat hij liever niet heeft dat ik op de fiets stap en uitgebreid ga kringloopwinkelen. Dat scheelt vast een hoop melamine.

Maar ik mis het wel hoor. Toch heb ik er niet bij manlief op aangedrongen dat we nodig naar een paar fijne kringloopwinkels moesten gaan. Hij heeft de laatste tijd al zoveel voor me gedaan en met hem in de buurt winkelt het ook niet zo lekker. Dan gaat hij diep zuchten als ik weer naar een schap toe ren. Meestal gaat hij buiten staan roken.

Nou, je kunt niet zeggen dat ik nooit na hem denk als ik aan het kringloopwinkelen sla. De dame achter de kassa kon zich nog goed herinneren dat ze bij haar thuis ook zulke asbakken had- in oranje en bruin. Helaas, zo’n feest was het deze keer niet, maar met een wit exemplaar ben ik heel tevreden.

Dit is geen melamine. De servetringen zullen wel van een of andere plasticsoort zijn gemaakt. Nog altijd heb ik er spijt van dat ik die redelijk witte servetten nooit heb gekocht die een paar maanden geleden in de bak met klein textiel lagen. Want er gaat hier wel erg veel keukenpapier doorheen. Dan heb ik toch liever wasbare servetten.

Eigenlijk had ik geen servies van Koen de Winter meer nodig, maar deze kleur had ik nog niet. Daarbij kan ik altijd diepe borden gebruiken, want stel je nou eens voor dat ik 50 eters krijg.

Voor 50 cent per stuk nam ik  deze 4 dinerborden toch maar mee. Inmiddels heb ik veel geel serviesgoed. Voor een goed bezocht paasontbijt ben ik prima uitgerust.

Kijk eens hoe vol de twee kastplanken nu zijn. Maar weer eens kijken of ik nog rommel weg kan doen. Er past veel in de ondergrondse vuilcontainer, denk ik.