Nog maar een paar uur te gaan en 2017 ligt achter me. Gelukkig- ik ben al niet gek op de laatste maand van het jaar en ik kijk terug op een nare tijd. Het is te hopen dat het gauw goed komt- we weten officieel niet wanneer we naar de rechtbank moeten. Er zijn twee data genoemd, maar het is zeker niet 18 januari hoor. Ga er maar vanuit dat ik het meld als we zekerheid hebben omtrent BAM.

Aan het eind van ieder jaar kijk ik op Goodreads hoeveel boeken ik het afgelopen jaar heb gelezen en laat ik Instagram berekenen wat de negen foto’s met de meeste likes zijn. Er zit dit jaar geen nagellakfoto bij en dat komt natuurlijk omdat ik op 27 mei de voorlopig laatste NOTD plaatste. Met mijn vinger gaat het steeds beter en met een beetje geluk kan ik ‘m laten zien als de verloren zoon terug is om als achtergrond te fungeren.

Het doet me goed om te zien dat BAM twee keer in mijn top 9 voorkomt. Een keer terwijl hij ondersteboven ligt en ook een selfie van ons twee zit erbij. Maar ook een selfie met onze troosthond kreeg genoeg likes, net als het portretje van Blaze waarop je zijn twee verschillend gekleurde ogen goed kunt zien. Deze vier foto’s maken me blij. Dat het plaatje van mijn in een netpanty en lakleren Doc Martens gestoken benen er tussen zit, snap ik dan weer niet.

Mika is ook een paar keer te zien. Rechtsboven toen ik hem nog op kon tillen. We woonden destijds dicht bij de kinderboerderij en we gingen er vaak heen. Op de andere foto staat hij blij te wezen omdat hij geslaagd is voor zijn MAVO diploma. Dat was een hele prestatie, want toen hij herexamen moest doen, was zijn broertje net uit huis gehaald. Op de dag dat hij zijn papiertje ging halen, maakte ik eens een selfie. Heb er lang over getwijfeld of ik ‘m zou plaatsen….

De zwart-wit foto in het midden werd gemaakt toen we met de familie gingen wokken ter gelegenheid van Mika’s achttiende verjaardag. Jammer genoeg zijn we niet compleet- we hebben namelijk nog een zusje. Volgend jaar, over een week of vier, hopen we te vieren dat mama 83 wordt. Dan gaan we vast poseren voor een familiefoto die ik zal laten zien. Mama wil namelijk graag zo’n foto. Nu ik nog leef en iedereen bij elkaar is, grapte ze laatst.

Het was toch fijn om te zien welke foto’s de meeste likes hebben gekregen. Volgend jaar plaats ik een hele mooie van mijn moeder en eentje van Ronald en ik wil iedereen op het hart drukken dubbel te klikken op deze foto’s, want deze twee mensen zijn heel belangrijk voor mij. Maar er zijn er meer die het afgelopen jaar en soms nog veel langer van belang zijn in mijn leven. Die zitten in mijn hoofd en mijn hart.

Dank je wel voor de lieve woorden en de steun die ik mocht ontvangen. Het was een rotjaar, maar het had veel erger kunnen zijn als jullie er niet waren geweest. Een heel goed 2018 toegewenst en tot gauw!