En weer kan er iets van de wenslijst af: vandaag vond ik eindelijk een cassetterecorder oftewel een dubbel tapedeck. Dat dubbele had voor mij absoluut niet gehoeven, want ik ben niet van plan tapes te maken of te kopiëren. Als ik al ergens cassettes zou kunnen bemachtigen, begon ik er toch mooi niet aan. Jeetje, ik zie me al uitrekenen hoeveel nummers er op een kant kunnen. Daarbij heb ik nog wel een walkman, maar die valt uit elkaar van ellende. Doe mij die iPod maar en als ik eens wil luisteren naar iets anders, pak ik Spotify wel.

Het is jeugdsentiment hè. Vroeger kocht ik grammofoonplaten, maar er werd wat illegaal gekopieerd op cassettebandjes. Die dingen kon je overal kopen en het samenstellen van tapes deed je uit vriendschap of liefde. Het was een tijdrovend klusje waar je mensen heel blij mee kon maken. Destijds hadden we geen dubbel deck, dus als je een kopie wilde, moest je het hele riedeltje herhalen. Wat was het bijzonder om onderweg te luisteren naar een bandje met favoriete muziek.

Het viel niet mee om een goed cassettedeck te vinden en natuurlijk vond ik er eentje bij de kringloopwinkel om de hoek. Het ding was getest en ik kom het meenemen voor slechts 5 euro. En dat terwijl de aardige mevrouw van de winkel heel goed wist dat het tegenwoordig weer hip is- er zijn weer bands die tapes uitbrengen. Er shoppen dus blijkbaar geen avantgardisten bij de leukste kringloopwinkel die ik ken. Nou, des te beter voor mij. Want ik heb nog wel een paar bandjes liggen.

Het aansluiten van het apparaat leverde nog een groot mysterie op: de platenspeler was niet gekoppeld aan de phono ingang van de versterker, maar deed het dus wel als ik het bijbehorende knopje indrukte. Mijn cassetterecorder was binnen een paar minuten gebruiksklaar en nu moet ik alleen nog op zoek naar de tapeversie van Aural Sculpture van The Stranglers en het bandje dat Eric-met-een-c ooit voor me maakte. Verder heb ik nog een set van drie met klassieke muziek en de luisterversie van Under Milkwood van Dylan Thomas.

Wie weet zie ik nog wel ergens tapes liggen die niemand wil hebben. Wat kan mij het schelen als de geluidskwaliteit van de cassettes of het deck niet optimaal is. Want dankzij die tapes en de walkman die ik vroeger bezat, ben ik toch wel een beetje doof geworden. Tegen een beetje ruis kan ik wel en ik ben er ook op voorbereid dat die oude bandjes opeens kaduuk kunnen gaan. Misschien komt het wel ooit zover dat ik de boel moet terugdraaien met een potlood. Wedden dat Mika dan zijn ogen uitkijkt?