Jarenlang heb ik beweerd dat ik geen kinderen wilde. Toen ik mij bedacht, had ik niet veel tijd meer voor een heel voetbalteam. Zelfs geen half. Maar toch zei ik doodleuk dat het ik vond dat ik moest kiezen: één kind of een stuk of vier. In geen geval zou ik het laten bij twee. Om mij heen, maar niet in mijn familie, zag ik verschrikkelijke taferelen van twee kinderen die letterlijk vochten om de aandacht van de ouders. Soms hadden die ouders allebei een eigen favoriet en dan vond ik helemaal te mal voor woorden.

Als je twee kinderen hebt, zijn ze nooit hetzelfde. Klinkt als een open deur, maar zo is het vaak wel. Eentje noemt men slim, de ander sociaal en wie geen boeken leest, is vaak hartstikke goed in rekenen. Ze worden veel makkelijker met elkaar vergeleken. Wij waren thuis met vijf kinderen en dat zijn er net teveel om domweg in een hokje te stoppen. We konden gewoon onszelf zijn. Natuurlijk hebben we allemaal onze talenten, maar er is niemand die het lievelingetje is. Althans- ik heb er nooit iets van gemerkt.

Misschien had ik gelijk met BAM een snoezig klein hondje in huis moeten nemen. Het was niet alleen gezellig voor ons lomperikje, maar misschien waren wij er ook voorzichtiger van geworden. Als ik op straat met mensen praat die een klein hondje hebben, ben ik altijd bang dat ik het diertje plet. Het is bijna gebeurd met een losloper. Dat is ook een reden waarom ik daar geen voorstander van ben. Mar BAM maakt het niets uit. Hij is een echte mensenhond en hij is het liefst bij de rest van het gezin.

Maar hij heeft wel een vriend: Blaze. Die is hier meer dan een half jaar in huis geweest toen BAM elders opgesloten zat. Als ik zou uitleggen waarin de twee jongens verschillen van elkaar ben ik daar uren mee bezig. Ze hebben met elkaar gemeen dat ze lief en lomp zijn. En ze zijn allebei gek op eten en hondensnoep. Het zou handig zijn als BAM onze wenteltrap op en af zou kunnen lopen en Blaze kan het niet laten tijdens het wandelen van links naar rechts te schieten.   Ze hebben allebei sterke en zwakke kanten. Eentje houdt van opera, de ander rent gelijk naar boven als ik er eentje opzet.

Ze zijn verschillend, maar kunnen uitstekend met elkaar overweg. Natuurlijk had ik ze graag allebei in huis gehad. Dan hadden ze veel met elkaar kunnen spelen. Maar dan zou BAM beneden op de bank moeten slapen terwijl Blaze tussen ons in zou kunnen liggen. Dat zou ik zielig vinden, maar mensen die meer honden hebben, weten dat zoiets onzin is. Daarbij ligt BAM op de bank ook niet pal naast me te slapen. We kunnen Blaze altijd meenemen naar het strand. Dan brengen we hem daarna thuis. Want eerlijk gezegd is de bank net iets te klein voor twee grote honden.