Dag 3031: 14 jaar

2018-03-20 15.40.20

Gisteren zagen we dat het dashboardscherm aangaf dat het nul graden was, vandaag zagen we tot onze verbazing dat het precies dertien graden warmer was. De mutsen en handschoenen verdwenen dus al snel in de tas. Met een prachtig zonnetjes op onze hoofden liepen we door een fijne groene omgeving. Mooi weer, hè, schat? zei ik voordat ik me realiseerde dat het niet zo vreemd was. Die woorden heb ik de afgelopen veertien jaar wel vaker geuit op 20 maart. Dat is namelijk de sterfdag van mijn vader. En iedere 21 maart zeg ik tegen de blauwe lucht Verdorie pap, je mist weer een mooie lente.

De pijn slijt, het gemis went nooit. Omdat we met vijf kinderen zijn, heeft iedereen haar of zijn eigen herinneringen aan papa. We praten weleens over hem en dan vinden we het allemaal jammer dat hij er niet meer is. Soms lijken we hard als we mompelen dat het toch echt zijn eigen schuld is, dan weer balen we vreselijk omdat hij niet kan meemaken dat zijn kleinkinderen opgroeien en bijzondere volwassenen aan het worden zijn. Papa zelf had ons vast geplaagd als we hadden geklaagd over ouderdomskwaaltjes.

Vandaag is het veertien jaar geleden dat mijn nestgenoten en ik onze vader zonder echt afscheid te nemen voor altijd moesten missen. Meestal gedenk ik die gebeurtenis door om me heen te kijken en te constateren dat hij ook deze lente mee had moeten maken. Morgen ga ik weer eens kijken of er veel in knop staat in onze tuin. Mijn broertje schreef vanochtend over papa. Op Instagram en ik wil dat graag met jullie delen. Hij heeft het allemaal zo mooi verwoord. Lees maar wat voor herinneringen hij aan papa heeft. Wat zou papa trots zijn geweest op zijn zoon, het beste broertje dat ik me had kunnen wensen.

2018-03-20 15.47.41 2018-03-20 15.47.58 2018-03-20 15.48.12 2018-03-20 15.48.29 2018-03-20 15.48.43 2018-03-20 15.48.512018-03-20 15.49.00

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

4 gedachten over “Dag 3031: 14 jaar

    1. Pippi Bericht auteur

      Mijn vader heeft 10 dagen in het ziekenhuis gelegen en bijna iedere avond aten we met het hele gezin bij mama thuis. Ronald reed heen en weer, want hij moest werken. Maar hij heeft meermalen gekookt. Het was ondanks alles een mooie tijd.

      Reageren

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *