Een soortgelijke foto heb ik al eerder gemaakt- met Blaze op de voorgrond. Hij was de beste vriend van BAM. Ze waren net broers- altijd samen spelen en soms deden ze dat een beetje ruw. Maar er is nooit iets naars gebeurd. Misschien omdat wij er altijd bij waren. Dat Blaze hier meer dan een half jaar in huis is geweest, had BAM vast goed gevonden. Gelukkig zijn ze nog samen geweest toen BAM eenmaal terug was. Maar ze hebben geen gezamenlijke strandwandelingen meer kunnen maken.

BAM heeft Dotje nooit ontmoet. Dat is nou eenmaal zo gelopen. Maar ik durfde ook niet op stap te gaan met vier honden. Het ging perfect met Blaze en Pebbles. We hoefden nergens voor te vrezen. Omdat de meisjes nogal obsessief zijn als het om apporteren gaat, was ik bang dat ze zouden bakkeleien en dat BAM zijn grote zus dan zou gaan beschermen. Je weet maar nooit. En dan heb je toch een probleem. Zo hebben we de kans voorbij laten gaan en zijn BAM en Dotje nooit samen geweest.

Dotje zal best begrijpen dat ze in het huis van BAM woont. Die onbekende hond wiens geur vast nog overal rondhangt. Ze zal Blaze en Pebbles zeker ook ruiken en misschien stelt dat haar wel op haar gemak. Ze zal misschien ook merken dat Ronald nog steeds erg veel verdriet heeft en dat ik er alles aan doe om door te gaan met wat meer plezier in mijn leven. En daar zit ze dan, in een onbekend huis met redelijk onbekende mensen.

De eerste keer dat ik haar zag, was ze met Carla, de kleinkinderen en de andere honden. Ze werd niet meteen door mij aangehaald- zo zit ik niet in elkaar. Onbekende kinderen geef ik alleen aandacht als ik hun vader of moeder aardig vind. Eerlijk gezegd ook omdat het sociaal gewenst gedrag is. Stom dat ik dat doe- niemand zal me er op aankijken als ik geen compliment geef als iemand bijvoorbeeld een fraaie auto heeft.

Dotje leerde ik pas kennen toen Blaze hier woonde en ik een paar weken lang de meisjes moest uitlaten. Nou ja, ik had het netjes aangeboden hoor. Opeens liep ik met twee Mechelaars en dat vond ik leuker dan ik had gedacht. Inmiddels heb ik me aardig ingelezen als het om het ras gaat. Nu maar geloven dat alles ook geldt voor een bejaarde dame. Mechelaars zijn voor mij niet meer onbekend en dus onbemind. Zo was het vroeger wel hoor.

Toch ben ik nog steeds niet gewend aan dat uiterlijk van Dotje. Jarenlang had ik te dikke en lompe honden en daarbij vergeleken is Dotje dun en elegant. Op de meeste foto’s lijkt ze zoveel robuuster dan ze in werkelijkheid is. Op sommige foto’s is het net een Duitse herder. Misschien geldt het ook voor Dotje: dat je op foto’s wel vijf kilo zwaarder kan lijken. In mijn geval is het werkelijk zo. Dan weet je dat ook maar even.