Gisteren kreeg ik een appje van Carla waarin ze vroeg of ik Dotje de volgende dag voor elf uur wilde brengen. Want haar zoon zou met de kinderen komen en zij wilden de hond even zien. Mijn hart stond bijna stil. Natuurlijk begrijp ik dat ik slechts de pleegmoeder van Dotje ben en dat de kans bestaat dat ze teruggevorderd zou kunnen worden. Maar ik kan helemaal niet meer zonder haar! Met alle liefde sta ik iedere dag rond kwart over acht met een bal te gooien en aan uitslapen heb ik geen behoefte meer.
Met pijn in mijn buik riep ik Dotje naar beneden. We gaan naar oma toe! Ze vond het vast vreemd, want we vertrokken op een tijdstip waarop ze meestal een dutje doet. We waren al bijna op de plaats van bestemming toen we Nicky tegenkwamen. Hij liep naar het park met Blaze en Pebbles, want zij moesten even uitgelaten worden. Nicky vroeg of Dotje en ik meegingen, maar ik wilde toch even met Carla praten. Vragen hoe ze mijn kansen inschatte.
Op het moment dat ik voor de deur stond, hoorde ik gehijg. Blaze en Pebbles kwamen aangerend en zij begroetten me enthousiast. Beetje vervelend voor de hondenuitlater die achter de honden aanrende, maar ik moest bijna huilen van geluk. Ze waren me dus niet vergeten. Na een paar knuffels werden ze de deur uitgeduwd. Dotje werd zo warm ontvangen. Je kon zien dat ze gek is op oma en opa. En toch liep ze me achterna toen ik naar huis ging.
Wat was dat vreselijk. Dotje keek me aan en ze liet duidelijk merken dat ze mee wilde. Toen prevelde ik maar snel dat ik echt moest gaan en ik zei tegen Carla dat ik het afscheid heel erg vond. Buiten lopen zonder hond- voor mij is dat niet natuurljk meer. Op die drie minuten op weg naar het park na trekt Dotje niet en de andere honden vrijwel nooit, maar toch voelde het vreemd aan. In minstens één hand hoort een riem te zitten met daaraan een lieve hond.
Op weg naar huis kwam ik langs het park en ik hoorde Blaze en Pebbles alweer. Dus ging ik erheen. Nou, dat was helemaal feest. Blaze rende op me af, sprong tegen me op en bleef knuffelig doen. Zelfs Pebbles liet haar stok even liggen om gedag te zeggen. Misschien dachten ze wel Hé, dat is die vrouw met die leuke man. Maar ik durf toch te zeggen dat ze weten dat ik ze talloze keren uitgelaten heb en thuis voor ze gezorgd heb.
Die oogjes van Blaze. Hij wist van gekkigheid niet wat hij moest doen en als ik wat lichter was geweest, had hij me misschien omvergelopen.
Pebbles zonder stok. Dat is heel bijzonder. Ongelooflijk dat ik vroeger bang was voor Mechelaars. Door Pebbles ben ik geïnteresseerd geraakt in het ras en ik vind het dan ook erg fijn dat ik haar zusje in huis mag hebben.
En toen moest ik dus echt naar huis. Tot mijn grote schrik liepen de honden me achterna en aanlijnen hielp niet. Die honden zijn sterk zeg. Nu pas besef ik dat BAM zich altijd heeft ingehouden. Hij had me door het dorp kunnen sleuren, maar blijkbaar wilde hij dat niet. Toen ik Nicky aan de honden zag trekken, besloot ik met hem mee naar huis te lopen. Pebbles liep opeens braaf mee en Blaze liep superlief aan de roze riem die van Dotje schijnt te zijn.
Eenmaal thuis begon het lange wachten. Carla zou me appen als ik Dotje kon komen halen. Stel je nou voor dat haar zoon zich had bedacht? Lezen lukte niet en ik ben maar gaan bloggen. Dat helpt altijd om de zinnen te verzetten. Bas en Mika waren net beneden om naar Feyenoord te kijken toen ik een berichtje kreeg. Iedereen was weg, schreef ze. Maar wel zonder Dotje, maakte ik op uit haar woorden. Toch weet je het maar nooit en ik ging met lood in mijn schoenen naar haar toe.
Dotje kwam gelijk op me af en Blaze wilde geknuffeld worden. Pebbles lag opeens naast me op de bank en liet zich aaien. Helemaal gelukkig in het gezelschap van drie geweldige honden hoorde ik dat het wel goed zit. Haar zoon weet dat zijn hond het heel goed heeft bij ons. We hebben veel tijd voor haar en doen alles om haar te vermaken. Carla moest Blaze en Pebbles tegenhouden toen ik wegging. Ze komen vast nog een keer een dagje hier als de familie een uitstapje maakt. Dotje zal met een beetje geluk nog heel lang bij ons op de bank zitten.
Oh meid, wat erg, zeg..stuur je me een vrolijk filmpje, terwijl je dit boven je hoofd hebt hangen..aaaach die Dotje, die snapte er niks van, wat voel je je dan verschrikkelijk..maar gelukkig kwam je die andere 2 schatjes tegen..ben blij dat je Dotje weer kon halen, zeg, weer veilig thuis.
En wat kijkt die Blaze, toch heerlijk, zo verliefd staan die oogjes
Blaze is zo lief! Eigenlijk zijn alle honden van Carla heel bijzonder.
Vandaag had ik het even moeilijk. Eigen schuld hoor. Want ik zei altijd heel stoer dat ik Dotje wilde opvangen en dat ik het zou accepteren als ze terug moest. Nou, echt niet!
Wat fijn om te lezen dat ze weer bij jullie is. Je hecht je toch ontzettend snel he…
Dat het zo snel zou gaan, had ik niet gedacht.Ze is ook zo lief en ik geniet van het apporteren en speuren met haar. Dotje is een werkhond. Gelukkig wel een hoogbejaarde, want ik weet niet of ik een energieke pup aan zou kunnen 🙂
Ik kreeg hartkloppingen van spanning toen ik je verhaal las. Wat moet je een knoop in je maag gehad hebben. Dotje zit in jullie hart , zij is zo thuis bij jullie en gelukkig. Wat zei Ronald ?? Gelukkig is ze weer terug in haar eigen mandje
Ik zat behoorlijk in m’n piepzak hoor. Ik moest er bijna van huilen. Daarom was ik extra blij toen ik merkte dat ze graag bij ons is. Het is gek, want katten en kinderen moeten niks van me hebben. Maar met de meeste honden kan ik het goed vinden. Ronald is blij dat ze er is. Hij is ook voor haar een goede vader. Maar net als met Blaze destijds ben ik degene die met de honden loopt. Ook als ik buitenshuis een drukke dag heb gehad. Zodra ik thuiskom, ga ik naar buiten.
Pfff zeg jeetje ik schrok me rot….
Fijn dat ze er weer is want bij jullie heeft ze het fijn…
Xoxo
Ik was bang dat het mis zou gaan en ik besefte dat ik veel te veel van Dotje hield om haar te laten gaan. Wij zorgen zo goed mogelijk voor haar.
xoxo