De huizen in de straat waarin ik ben opgegroeid werden in 1960 opgeleverd. Later dan de bedoeling was en mijn ouders hebben hun bruiloft dan ook uit moeten stellen. Zodra ze in de woning konden, zijn ze er in getrokken en ze zijn daar gebleven tot ze hun laatste dagen beleefden in het plaatselijke ziekenhuis. Van alle bewoners van het eerste uur is er nog maar eentje over.

We hebben met plezier in dat huis, in die staat, in dat dorp gewoond. Twee zusjes en mijn broertje wonen er nog steeds, in Leiderdorp. Het klinkt niet bijster opwindend, maar dat is ook helemaal niet nodig. Mama heeft de laatste jaren zonder papa veel gehad aan haar fijne buren. Ze heeft geboft met die mensen en zij met haar.

Toen er een boom in haar voortuin omwaaide, stonden er gelijk vijf buurmannen op de stoep en eentje heeft dankzij zijn contacten bij de gemeente gezorgd voor een snelle afvoer van de boom. Allemaal stelden ze haar gerust, want mama kon erg paniekerig reageren op natuurgeweld. Logisch, want de dakkapel was er al eens bijna afgewaaid.

Op mama’s uitvaart kwamen er twee voormalige overbuurjongens naar ons toe. Ze vertelden dat mama zo lief was geweest om iets lekkers en wat te drinken te brengen toen zij het huis van hun ouders moesten leeghalen. Ze hadden dat erg op prijs gesteld. Het was ook iets dat ze graag deed- als je een zware klus, mentaal of fysiek, moet klaren, moet je wat te eten en te drinken hebben.

In de straat heerst sociale controle van het fijnste soort: je ziet geen vitrages bewegen als iemand in de buurt visite krijgt, maar als je de gordijnen niet voor het middaguur open hebt, komt iemand aan de deur. De laatste jaren had mama een hele leuke buurman die haar uitnodigde op de thee en daarvoor meer taartjes in huis haalde dan ze opaten. Hij kwam op de condoleance en ik vraag me af of ik hem wel netjes bedankt heb voor de gezelligheid die hij zijn voormalige buurvrouw bood.

Een paar huizen verder wonen ontzettend lieve mensen. Zij hielp mama een dagdeel per week in het huishouden en met grote regelmaat werd er een bakje eten gebracht. Natuurlijk was dat niet nodig, want een zusje woont om de hoek. Maar het was hartverwarmend en toen mama ziek was, letten ze goed op haar. Je zal maar zulke fijne buren hebben- ik heb ze in ieder geval niet. Nou ja, niet in die mate. Want ze zijn hier niet allemaal eng hoor.

Toen we een paar weken geleden bezig waren het huis leeg te halen, kwamen die lieve buurtjes langs. Met een zelfgebakken cake. We hadden genoeg vreterij in huis, maar de cake werd gelijk verorberd. We hebben het erg op prijs gesteld en niet alleen omdat we van cake houden. Het was hartverwarmend dat er zo met ons meegeleefd werd. We zouden bijna toevoegen op Funda dat je er bij aankoop van het huis fijne buren bij krijgt.