Eergisteren vroeg ik me af wat ik een jaar eerder deed. Toen zag ik foto’s van Blaze met sneeuw op de achtergrond. Dat was ik al bijna vergeten. Nee, niet Blaze natuurlijk. Hem heb ik de afgelopen twaalf maanden nog vaak gezien. Op momenten dat Carla haar honden niet kon uitlaten, deed ik het. Met erg veel plezier.
De eerste twee maanden van 2018 woonde Blaze bij ons, daarna was BAM drie maanden thuis en vanaf 18 augustus is Dotje hier. Wat dat betreft was het een heel woelig jaar. Maar ook een bijzonder hondenjaar. Eenmaal wandelde ik met drie honden, meestal splits ik de groep. Maar ik beleef plezier aan al die honden.
Vandaag ging ik eerst met Dotje op pad. Vrij kort, slechts drie kwartier. Dat is het minimum. Maar ik wilde daarna graag twee uur weg met Blaze. Carla had gemeld dat hij wat te zwaar was geworden omdat haar schoonmoeder het tijdens de logeerdagen niet kan laten Blaze restjes eten te geven. Nou wist ik dat al, van dat overgewicht en daarom greep ik mijn kans. Lekker weer op stap met mijn lieffie.
Ook met hem ging ik apporteren. Daarbij moest ik wel zorgen dat de tennisbal niet al te ver weg werd geworpen, want dan ziet hij het niet meer zo goed. De bal wordt netjes voor me neergelegd en als dat niet meer vanzelf gaat, zeg ik Los! en dan ligt de bal meteen in het gras. Waren zijn zussen maar zo braaf. Pebbles wil de bal niet graag afgeven en Dotje heeft daar de laatste tijd ook wat moeite mee na enkele keren gooien.
Is hij niet lief? Blaze poseert graag. Zelfs nu hij geen koekje meer krijgt zodra de telefoon in mijn tas verdwijnt. Tegenwoordig moet hij het doen met een aai over zijn bol. Dat is trouwens ook goed. Het is wel even wennen dat hij wel op andere honden afloopt. Dotje is alleen geïnteresseerd in ballen en takken. Blaze zou tijdens een wandeling van dik twee uur ook wel honderd keer kunnen plassen. Dat is vermoeiend- iedere keer Nee! zeggen.
Zo hebben alle honden wel wat. BAM viel uit tegen de meeste honden, Blaze is gek op sanitaire stops, Pebbles lijkt soms wel incontinent waardoor ik niet met haar door een winkelstraat of passage durf te lopen en Dotje trekt als we ’s ochtends naar het park gaan. Maar wat hou ik van die honden en dat zal altijd zo blijven.
Blaze moest even poseren, want ik wilde vastleggen dat het gevroren had en dat er al ijs lag. Pebbles was er niet bij omdat zij geen lange wandelingen meer aan kan. Ze is nu tien jaar oud en doet alleen korte rondjes. Als Blaze wat meer op gewicht is en genoeg heeft aan een ronde van een uur kan Pebbles weer mee. En Dotje? Nou, die is loops. Wat een ellende is dat. Vies en spannend. Ze zal nu in haar vruchtbare dagen zijn en dan moet ik op haar letten. Dat gaat niet zo goed met Blaze erbij. Daarnaast heeft hij ook recht op een privéwandeling met mama. Het was erg gezellig en we moeten wat vaker met elkaar op stap gaan.
Wat is het toch een schat! Wel leuk, een nestje 😉 nee, hoor, lijkt me niet slim op haar leeftijd..wat raar dat ze niet geholpen is of was daar een reden voor? Heerlijk al die honden en allemaal met hun eigen gebruiksaanwijzingen 🙂
Op haar leeftijd is een nestje niet te doen, denk ik. En een sterilisatie ook niet. Het is toch een flinke ingreep. Dan maar een paar weken per jaar omgaan met haar loopsheid.Net als kinderen zijn alle honden anders en dat vind ik juist zo leuk.
Knappie is het ook. Hopelijk kan je nog veel met hem wandelen zonder dat ie tevee kliekjes en koekjes eet. X
Van mij krijgt hij bij thuiskomst een koekje- daar moet hij het mee doen. Een aai over de bol is ook goed genoeg en ik geef hem regelmatig een knuffel. X
Wat een apart trio is het he? Alle drie heel speciaal en lief op hun eigen manier. Wat moeten jullie blij zijn om van die 3 te mogen houden en de liefde ook terug te krijgen.
En ik heb jarenlang gedacht dat ik een kattenmens was! Nee, ik ben een echte hondenmoeder. Ik hou van die honden alsof ik ze zelf gebaard heb hoor. Heel vreemd is dat 🙂