Dag 3321: Klein

dav

De meeste mensen lachen wat ongemakkelijk als ik vertel dat ik helemaal niet van kinderen hou. Natuurlijk generaliseer ik dan. Ook voeg ik er meestal aan toe dat ik gewoon niet weet wat ik met dat jonge spul aan moet. Jaren geleden werd mij gevraagd eventjes op een tweejarig meisje te passen. Haar moeder moest een boodschap doen. Nou, ze nam de tijd en dat kwam misschien omdat ze er nog vier had. Die onverwachte vrijheid moest flink benut worden.

Meer dan twee uur heb ik met dat kind gezeten. Ze zei helemaal niks, behalve een heel vinnig Nee! Er hoefde niet voorgelezen te worden en ze wilde geen televisieprogramma voor kinderen bekijken. Eerlijk gezegd weet ik net meer hoe ik die tijd doorgekomen ben. Tegenwoordig pas ik op geen enkel kind meer. Tegen Carla heb ik gezegd dat ik met liefde voor haar honden zorg, maar dat ze niet bij me moet aankomen met kinderen die een paar uur beziggehouden moeten worden.

Hoogstens mogen ze mee als ik de honden uitlaat, maar dan moeten ze wel zes jaar of ouder zijn en kunnen zwemmen. En luisteren, maar dat is wellicht teveel gevraagd. Mika is negentien en ik kan niet met de hand op mijn hart beweren dat hij altijd goed luistert. Maar ik kan wel aardig zijn voor kinderen hoor. Het is wel zo dat ik heel slecht tegen gezeur kan. En ik wil niet de hele tijd opletten of beloven dat ik met snoep over de brug zal komen als ze doen wat ik zeg.

Daarom is het verwonderlijk dat ik gisteren een beetje aan het dromen sloeg toen ik met Ronald in een Primark rondliep. Hij was op zoek naar een fijne joggingbroek en ik slenterde wat rond. Kwam terecht op de afdeling met kinderkleding en zag daar alles voor klein spul. Opeens zag ik baby Mika voor me. Ooit kleedde ik hem iedere dag aan. Toen kocht hij zijn eigen kleren nog niet en vond hij alles prima. Dat waren nog eens tijden. Zijn kleertjes werden gewassen, maar ik hoefde nauwelijks te strijken.

Voordat hij er was, had ik pas een enkele keer een baby van dichtbij gezien. Ja, mijn eigen zusjes en broertje, maar dat geldt natuurlijk niet. Toen ik mijn eerste nichtje kreeg en we op kraambezoek kwamen, vroeg ik heel dom wanneer haar oogjes open gingen. Dat ik het kind toch mocht vasthouden, verbaast me nu nog steeds. Dus toen ik zelf moeder werd, vond ik het een heel karwei om het aan te kleden. Want een baby is heel kwetsbaar en het aantrekken van een rompertje en zo’n wat ze nu onesie noemen, was lastig.

En toch, toen ik die kleine kleding gisteren zag hangen, moest ik van alles aanraken. Op dat moment kon ik die heerlijke babygeur bijna weer ruiken. Herinnerde ik me hoe zo’n kinderlijfje aanvoelde. Dat Mika zijn armen omhoog deed als hij gedragen wilde worden en hoe hij tegen me aanlag als ik hem voorlas uit zijn favoriete boeken. Dit jaar word ik 58 en ik snap heus wel dat ik niet snel oma zou moeten worden. Maar toch….

Ooit kan ik misschien weer kinderkleertjes kopen en voorlezen. Misschien ga ik het koken en pureren van voeding wel leuk vinden. Naar het verschonen van poepluiers kijk ik niet zo uit, maar ik bied me graag aan als oppas. Mika moet dan niet al te lang wachten, want op een gegeven moment zou ik de kinderwagen dan in moeten zetten als rollator. En als er nooit kleinkinderen komen, neem ik wel een klein hondje dat ik kan verpesten. Daar verkopen ze tegenwoordig ook de fraaiste kleding voor.

4 gedachten over “Dag 3321: Klein

  1. Linda

    Aaach zo schattig die kleertjes..heerlijk hè, zo’n klein mensje, wat helemaal voor jezelf is..tijd gaat snel! Oogjes open gaan hahahaha

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      De tijd gaat vreselijk snel. Gelukkig krijg ik nog iedere ochtend een kus voordat hij de deur uitgaat.

      Reageren
  2. Cindy

    Haha, er is een reden dat ik geen kinderen heb, maar katten. Heb er helemaal niks mee. Zelfs nog nooit opgepast toen ik jong was. Ik zeg weleens: ik mis een bepaald gen ofzo, dat ervoor zorgt dat je kinderen wil.
    Vind juist babies nog wel schattig, maar zodra ze ouder worden en gaan jengelen en zeuren…
    Je zou een lieve oma zijn!

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Acht jaar lang ben ik overblijfhulp geweest. Dat deed ik omdat er een tekort aan hulp was en omdat Mika graag overbleef. Kon ik toch even bij hem zijn. Overigens was het geld oom welkom- daar heb ik heel wat nagellak voor gekocht. Een kinderliefhebber ben ik er zeker niet van geworden. Eerder het tegenovergestelde. Dan zijn de meeste katten toch een stuk leuker! Ben enieuwd of ik een leuke oma word. In ieder geval kan ik zo’n kleinkind weer teruggeven 🙂

      Reageren

Laat een reactie achter op Linda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *