De geest overwint- hoe waar zijn die woorden die op het Indisch Monument staan. Het definitieve afscheid van mama was mooi en moeilijk. De urn had een hele tijd bij Emily en Ap gestaan en opeens was het tijd om de as uit te strooien. Toevallig kwam 27 januari, haar geboortedag, ons allemaal uit. En degene die zondag als echte rustdag ziet, nam gewoon vandaag vrij. Want we moesten er allemaal bij zijn.

Ronald, Mika en ik gingen eerst tante Maud halen en toen we aankwamen bij het Monument was er nog net een parkeerplekje vrij. Vrijgehouden door familieleden, want het was wel handig. Het regende zachtjes en liepen onder paraplu’s naar de plek waar gelukkig nog meer fraaie bloemstukken lagen. Van mij hoeven er niet zoveel Indo’s dood, maar ik vind het erg prettig dat rouwboeketten bij het Indisch Monument terechtkomen.

Charles en Sonja hadden voor de bloemen en het kaarsje gezorgd. Robin zette haar camera op een statief en toen begon het schuiven. Morgen laat ik zien welke foto we maakten toen we er bijna vijftien jaar eerder waren, na papa’s dood. Ook hij is in de buurt van het Monument uitgestrooid.

We staan hier leuk te lachen. Natuurlijk voelden we ons niet optimaal, maar de sfeer werd al snel beter toen Emily en Bibi een veertje vonden. Dat was het teken dat mama met Emily had afgesproken. En echt, Em vindt die dingen op de meest onverwachte plekken. Het betekent dat mama ons nog steeds in de gaten houdt. Het is iets dat ik geloof en ik kijk vaak naar de hemel om haar dan gedag te zeggen. Dan zeg ik tegen Dotje dat ze ook even moet kijken.

Op deze foto van Renée en tante Maud kan je zien dat we echt niet de hele tijd zitten te giebelen. Het is maar as, zeiden we tegen elkaar. Net zoals het huis anders aanvoelt nu mama er niet meer is om ons te verwelkomen met eten en drinken. Renée woonde langer dan een kwart eeuw om de hoek en ze heeft enorm veel voor mama gedaan. Tante Maud is haar BFF kwijt. Ze heeft voorgoed afscheid moeten nemen en ik hoop dat er nog meer dames zijn waarmee ze lekker kan kletsen.

We hadden ergens gelezen dat je geen as mocht uitstrooien bij het Indisch Monument. Nou, de burgerlijke ongehoorzaamheid tiert welig bij Indo’s, want aan de achterkant van het Monument staan bloemen en planten en er liggen allemaal hoopjes as. Waarschijnlijk wordt de boel af en toe opgeschoond, want erg veel ruimte is er niet.

Mama vond het leuk als er iets voorgelezen werd, het liefst iets van eigen makelij. Maar ik had niets voorbereid, vond het niet erg gepast om minutenlang te staan speechen. Renée kwam met mama’s favoriete verhalenbundel van Toon Tellegen en mij werd verzocht iets voor te lezen. Dat wilde ik natuurlijk wel. Daarna speelde Charles ons favoriete Jezuslied Welk een vriend is onze Jezus af op zijn telefoon en toen zongen we nog een verjaardagslied voor mama.

Toch weer even een foto van de kleinkinderen. Mijn wens is dat deze mooie mensen ook van elkaar blijven houden en altijd contact zullen houden. Dat betekent dat mijn broers en zusjes het goede voorbeeld moeten geven en dat we vaak samen moeten komen. Wie weet gaan mama’s kleinkinderen dan ook een hechte band onderhouden.

Onze lieve tante Maud. Zij zal voor iedere bijeenkomst uitgenodigd worden en dan wordt ze ook opgehaald en thuisgebracht. Ze is nog erg kwiek hoor. Ze is niet eens zo lang geleden gestopt met haar werk op een kinderdagverblijf. Ze heeft een abonnement waarmee ze heel Den Haag door kan reizen. Dat moet ook wel, want de supermarkt is ver weg en ze zit ook nog op Tai Chi.

Hier ligt ze dan. Wat er van mama is overgebleven is een hoopje as en een heleboel harten boordevol mooie herinneringen aan haar. We praten over mama alsof ze er nog is. We hebben al een feestmaand zonder haar moeten doorbrengen en we weten heus wel dat ze niet meer terugkeert. Maar toch- we hebben allemaal momenten dat we haar heel intens missen. Dat zal wel niet overgaan. We zijn wel heel blij dat haar verder lijden bespaard is gebleven en we zijn best trots dat we haar grootste wens in vervulling laten gaan.

We deden ook nog leuke dingen op die bijzondere dag. Er werd gewoon geposeerd door Robin en Saskia. Na de korte plechtigheid gingen we helemaal verkleumd naar het wokrestaurant. De zon brak door en de paraplu’s konden in de kofferbakken gegooid worden. Zo, het was tijd om lekker te gaan eten. want dat hoort er ook bij.

Op Instagram heb ik een kort filmpje gezet waarin je alle aanwezigen aan tafel ziet zitten. We hebben genoten van het eten en van elkaars gezelschap. Het was een mooie dag en ik weet zeker dat er nog veel etentjes zullen volgen. Helaas mocht Dotje niet mee, maar toen we veel later dan verwacht thuiskwamen, zat het kleine meisje netjes op de bank. Ze past in alle opzichten perfect bij ons. Jammer dat mama haar nooit heeft ontmoet, want ze hield van alle honden die we meenamen als we op bezoek kwamen.