Dag 3350: Spijt

dav

Sinds we het het ouderlijk huis leeggehaald hebben, kan ik me veel beter in houden als ik in een kringloopwinkel ben. Als ik mooie fotolijstjes, schattige waxinelichthouders, lantaarns, windlichten en kleine snuisterijen tegenkom, bedenk ik dat mama een huis vol spullen had. Dat betrekkelijk weinig met de kinderen en kleinkinderen is meegegaan. Zal het toeval zijn dat alle zwagers hun vrouwen scherp in de gaten houden en liever niet willen dat er gekringloopwinkeld wordt?

Alhoewel mijn eigen huis vol staat, heb ik achteraf toch spijt dat ik bepaalde dingen niet mee heb genomen. Het is goed dat ik de Billy’s heb laten staan. Het is immers de bedoeling dat die van mij steeds leger worden. Dat lukt niet, helaas. En ik heb gisteren weer tien boeken voor vijftig cent per stuk gekocht. Maar mama had ook een set kastjes zonder achterkant- hoe ze heten weet ik niet, maar je zou ze kunnen omschrijven als hele grote vierkante houten servetringen. Die vond ik erg leuk, maar ik heb er geen plaats voor.

Op de foto’s van het verlovingsfeest van mijn ouders zag ik een mooie kast staan. Oma had het gekocht en toen ze van opa scheidde, kwam het terecht bij mijn ouders. Het was een kast van Pastoe en ik meen dat het ontworpen is door Cees Braakman. Jarenlang stond het bij mijn ouders in de onverwarmde schuur. Mama wilde graag dat ik het zou meenemen, omdat ze wist dat ik van mooie spullen hou.

Helaas, het is er niet van gekomen. Waarom ik het niet meenam toen ik op mezelf ging wonen, weet ik niet. Wel dat ik al een vol huis had toen mama er weer over begon. Nu heb ik spijt, maar er is niks meer aan te doen. De kast had enorm te lijden gehad onder de opslag in de koude en vochtige schuur. Uiteindelijk heeft Ronald het gesloopt voordat het in de Vlikobak ging. Toen het gebeurde, ben ik naar binnen gegaan- ik kon het niet aanzien.

Nu heb ik alleen de sleutel en de herinneringen nog. Zal je zien dat ik de loterij win en in een groot huis kan gaan wonen. Dan ga ik op zoek naar de Pastoe kast. Die is vast wel ergens te koop, hoogstwaarschijnlijk voor een belachelijk hoog bedrag. Voorlopig kan ik het meubelstuk niet eens kwijt, maar ik vind het heel erg dat ik het niet genomen heb. Niet alleen omdat het een mooi designstuk is, maar voornamelijk omdat het toch een soort erfstuk is.

Dat weggooien van mooie spullen zit trouwens in onze familie. Mijn opa had ooit een propvolle berging, een doorn in het oog van mijn moeder. Die trouwens ook niet graag iets weggooide, maar dit terzijde. Op een dag trok hij de stoute schoenen aan en haalde hij de berging leeg. Toen hij bij ons op bezoek kwam, vertelde hij trots dat hij nu weer ruimte had. Die brommer van Max heb ik buiten gezet, bij het grof vuil. Het was zo weg, zei hij opgetogen. Het bleek de Harley Davidson van mijn oom te zijn geweest.

Nou ben ik niet merkengeil, maar ik hoop toch wel dat de designspullen die ik bezit niet meteen in de afvalcontainer worden gegooid als ik naar het bejaardentehuis of de eeuwige jachtvelden ga. Die dure hoge hakken moeten naar iemand die er desnoods alleen op loopt als ze naar de bioscoop gaat, voor de jurken moet een liefhebber gevonden worden en het Aalto glaswerk moet ook in goede handen terechtkomen. Het mag gerust op Marktplaats terechtkomen, maar iemand mag spijt krijgen dat het in de Vliko is beland.

2 gedachten over “Dag 3350: Spijt

Laat een reactie achter op Pippi Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *