Dag 3386: Wachten

dav

Als je ’s ochtends opstaat, weet je niet wat voor dag het gaat worden. Dat houdt het leven een beetje spannend, nietwaar. Maar wat had ik vanochtend om haf zeven graag willen weten hoe mijn donderdag zou verlopen- dan was het allemaal een stuk fijner geweest. Vandaag kom ik wegens een heel anders verlopen dag een keer niet met drie stukjes. Kijk maar naar de bovenste foto: geen nagellak te bekennen.

Wel een hand met een kopje automatenchocolademelk. Waarschijnlijk zal ik dat mierzoete spul de rest van mijn leven mijden als de pest. Want ik heb er vandaag wel tien naar binnen gegoten. En de dag begon zo goed. Ronald had zondagavond vreselijke hoofdpijn gekregen en dat ging maar niet weg. Natuurlijk wilde hij niet naar de huisarts, maar ik heb vanochtend toch maar een afspraak voor hem gemaakt.

Sinds maandag heb ik liever niet dat hij alleen in de auto zit, dus ik ging mee. Om tien voor twaalf zou hij aan de beurt zijn. Toen we in de wachtkamer kwamen, waren er alleen nog maar staanplaatsen. Het bleek dat er zelfs wachtenden waren die een plekje om elf uur hadden geboekt. De moed zonk in mijn schoenen en Ronald wilde al kwaad weglopen. Hij is niet zo goed in wachten, vooral niet als de wachtkamer vol zit met kakelende mensen. Het leek verdorie wel een buurthuis.

Tot onze grote verbazing werd hij na nog geen vijf minuten wachten geroepen. Doe ogen van de wachtenden- die waren not amused. Al snel bleek de huisarts bezorgd en zij belde direct met de afdeling Neurologie van twee ziekenhuizen. Natuurlijk konden we niet in Spijkenisse terecht, want daar plakken ze alleen maar pleisters en delen ze paracetamolletjes uit. We mochten naar het Maasstad ziekenhuis in Rotterdam. Eerst snel Dotje nog laten plassen en Ronald nam gauw een stuk ontbijtkoek.

dav

Als ik in het ziekenhuis een stukje over lezen had kunne schrijven, zou ik gemeld hebben dat ik deze poster zo vaak gelezen heb dat ik alle informatie uit mijn hoofd ken. Geen idee hoe het in andere ziekenhuizen gaat, maar op de Spoedeisende Hulp in het Maasstad hanteren ze wachttijden waar je letterlijk beroerd van wordt. Na iedere handeling moet je minstens een uur wachten.

We waren er om één uur en pas na middernacht verliet ik het ziekenhuis. Dat houdt in dat we elf uur lang voornamelijk wachtend hebben doorgebracht. Dat was niet alleen Ronald te gortig, ik werd er ook bijna een beetje jankerig van. Want laten we niet vergeten dat Mika en Dotje thuis waren en dat de batterij van mijn telefoon er om kwart over vijf mee kapte. Dan heb je stress om wat er met je man aan de hand is en dan kan je niet eens met je kind bellen.

Dus hierbij heb ik een hele goede tip voor wie naar de huisarts gaat voor iets dat erger is dan een ingegroeide teennagel: neem het volgende mee

  • een telefoonoplader
  • een lunchpakket
  • een pinpas waarmee je een ruim bedrag mee kunt pinnen
  • lippenbalsem

dav

 

En wat had Ronald? Schrik niet: een hersenbloeding. Dat ‘ie nog vier nachten in zijn eigen bed pogingen heeft ondernomen om te slapen, was dus hartstikke link en onverantwoordelijk. Na twee scans en een lumbaalpunctie kreeg ik hem niet mee naar huis. Morgenochtend wordt hij vervoerd naar hopelijk het Erasmus en als hij pech heeft, wordt het een hospitaal in Den Haag of Leiden. We zijn helemaal ondersteboven van het nieuws, want een hersenbloeding is best serieus.

Die arme Ronald kijkt al dagen scheel van de hoofdpijn en hij is helemaal uitgeput. Daarbij weet hij dat er een paar dagen geleden een eind is gekomen aan het leven van een Amerikaanse acteur. Die arm man had dus een hersenbloeding en hij heeft het niet overleefd. Tja, en dan vraagt de arts aan ons of Ronald gereanimeerd wil worden als het vanavond mis gaat. Dus heb ik besloten dat ik maar blij ben dat hij in het ziekenhuis blijft. Want ik durf toch niet te slapen nu ik weet wat er aan de hand is.

Ronald vond het erg dat hij moest blijven en hij vond het vreselijk dat ik ’s nachts alleen naar huis moest. Want ik wist absoluut niet waar ik me bevond. Gelukkig bleek er een treinstation om de hoek te zijn en met de laatste boemel ging ik naar Centraal. Daar nam ik een taxi naar Spijkenisse. Ja, dan ben je wel blij dat je wat geld tot je beschikking hebt. Een zeer gezellige chauffeur bracht me naar huis en nu zit ik de dag van me af te tikken.

De woonkamer was leeg toen ik thuiskwam. Dat stelde me gerust. Mika zal waarschijnlijk in bed liggen, misschien wel samen met Dotje. Straks ga ik ook maar naar boven. Als er niets naars gebeurt, zal ik proberen weer gewoon te gaan bloggen. Want ik heb structuur nodig- dat realiseer ik me na een dag wachten en niets doen maar al te goed. Slapen zal waarschijnlijk moeizaam gaan, want mijn hoofd tolt. Tot morgen!

10 gedachten over “Dag 3386: Wachten

    1. Pippi Bericht auteur

      We zijn er ook erg van geschrokken. Ik hoop ook dat hij gauw naar huis mag.Ik ga hem vandaag zijn telefoon en oplader brengen- heeft hij zijn lifeline terug 🙂

      Reageren
  1. chucky1012

    Jeetje ik schrik me rot….
    Wat erg zeg….
    Heel veel sterkte en dikke knuffels en van harte beterschap….

    Xoxo

    Reageren
  2. Linda

    Wanneer houd het nou op met die ellende…wens jullie veel sterkte en hoop dat ie in Erasmus komt en dat alles met een sisser afloopt… Dikke knuffel xxx

    Reageren
  3. margriet

    ooch jee, wat heftig. Helaas hoor ik dit soort dingen te vaak in mijn omgeving. Hopelijk mag hij snel naar huis en valt de schade achteraf mee. (qua verlamming, overprikkeling etc) Heel veel sterkte voor jullie. Het zit jullie ook niet mee de laatste jaren.

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Het heeft uiteindelijk niet lang geduurd. Die twee dagen rondhangen in het ziekenhuis heeft ons gesloopt, maar we zijn allang blij dat het goed is afgelopen. We maen er het beste van en we hebben ook al veel gelachen hoor.

      Reageren
  4. Cindy

    Wat heftig zeg, schrok van je berichtje op IG.
    Jullie hebben het wel zwaar te verduren de laatste tijd, wanneer stopt dat eens?
    Ik hoop dat Ronald goed herstelt. Heel veel sterkte de komende tijd,en ga duimen voor jullie.

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      We hebben het aardig voor de kiezen gehad. Maar we zijn weer thuis en gaan bijkomen van de schrik.

      Reageren

Laat een reactie achter op Pippi Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *