Dag 3387: Thuis

dav

Het was een hele teleurstelling dat Ronald de nacht in het ziekenhuis moest doorbrengen. Enerzijds gaf het natuurlijk een veilig gevoel, maar aan de andere kant vond ik het een naar idee dat het gezin niet compleet was. Na een heel korte nacht hoopte ik snel te horen naar welk ziekenhuis hij vervoerd zou worden. Het doorgeven van de nieuwe lokatie bleek heel wat voeten in de aarde te hebben gehad.

Zo lijkt het alsof ik mijn ringtone niet hoor als ik druk aan het WhatsAppen ben. Daarom heeft het ziekenhuis al het mogelijke gedaan om mij te spreken te krijgen. Zelfs de politie is gebeld. Goed, het is in orde gekomen en toen hoorde ik waar ik naartoe moest. Inmiddels was mijn broertje hier. Dat is wat hoor. Hij had gewoon vrij genomen om er voor ons te zijn. En dat terwijl hij natuurlijk  een gezin heeft en er hele goede vrienden zijn die hem op dit moment ook nodig hebben.

Het was weer een dag met lange wachttijden. Met een onderzoek dat mij pijn in de buik gaf- het werd zo grafisch beschreven dat ik er beroerd van werd. Het was voor Ronald weer een heel zwaar moment. En hij had nog steeds vreselijke pijnen in zijn hoofd. Wat zou het blijken te zijn? Een uitstulping die je kan zien als tikkende tijdbom of een onschuldiger bloedinkje in de hersenstam? dat zou allemaal heel goed onderzocht moeten worden.

Na dik drie uur wachten kregen we de uitslag: goed nieuws. De hoofdpijn zal blijven zolang al het bloed nog niet weg is. Daarvoor krijgt hij fijne pillen. Hij heeft dus gewoon pech gehad. Mij heeft men op het hart gedrukt het aan iedereen te vertellen dat een plotselinge, hevige hoofdpijn een goede reden is om 112 te bellen. Als je niet moeilijk wilt doen, kan je het in het ergste geval met de dood bekopen. Is het iedereen duidelijk?

Het is verschrikkelijk om je man te zien huilen. Natuurlijk omdat hij pijn had. Maar ook omdat pijn, angst en onzekerheid veel stress oplevert. Tel daarbij op dat hij niets mocht eten en drinken en dat weet je dat een mens daar niet gelukkiger van wordt. Hij knapte zienderogen op na een paar pillen die de pijn konden dempen en wat eten en drinken. Een lekkere sandwich, dropjes, koffie en drinkbouillon bleken hem een stuk blijer te maken.

Toen het goede nieuws werd gebracht, konden we wel huppelen van geluk. Hij mocht naar huis! We waren zo opgelucht dat we bijna door de gangen holden, op weg naar de parkeergarage. Charles heeft ons thuisgebracht. Zonder hem was de dag zoveel zwaarder geweest. Daarom wil ik hem heel hartelijk danken. Dat broertje van mij is goud waard. Net als mijn  zusjes en vriendinnen die me wisten op te beuren. Dank je wel, lieverds- you know who you are.

Al die lieve woorden- denk nooit dat het niets voorstelt. Ieder lief woord bracht een glimlach op ons gezicht en ik kan wel stellen dat het verschil maakt. We zijn er zeer dankbaar voor. Nu gaan we goed uitrusten. Ronald moet bijkomen en ik was soms de weg een beetje kwijt. Ging ik in de auto verwoed zoeken naar mijn telefoon om er minuten later achter te komen dat ik ‘m aan Ronald had gegeven om met een zusje te telefoneren. En toen ik de afspraak met de kapper annuleerde, zei ik zonder erbij na te denk Ik heb inderdaad wat meer aan mijn hoofd dan iets te lang haar. Oei- ik hoorde bijna boe-geroep. Ook ik moet maar wat rust nemen.

10 gedachten over “Dag 3387: Thuis

  1. chucky1012

    Ben zo blij voor jullie dat je man en vader van jullie zoon weer thuis is…
    Neem zelf ook voldoende rust….
    Je hebt helemaal gelijk…
    Je wordt er niet vrolijk van al dat lange wachten in een ziekenhuis…
    Laat hij maar snel de oude zijn want dit is niet niks en gun ik het niemand….

    Sterkte en hugs Xx

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      De onderzoeken en de goede zorgen in het ziekenhuis waren natuurlijk nodig. Maar wat zijn we blij dat we allemaal weer samen in huis zijn. Nu gaan we bijkomen.
      heel veel liefs xoxo

      Reageren
  2. Claudia

    De hele dag met ingehouden adem op een update gewacht want ik wist wel dat je wel wat anders aan je hoofd had dan mensen via privé berichtjes op de hoogte te houden <3 lieve schat wat ben ik blij dat hij weer thuis is, nu allemaal even bijkomen van dit enge avontuur hoor!

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Ja, je kunt de hele dag wel updates plaatsen en rare foto’s versturen 🙂 Hij ligt heerlijk te slapen en ik hoop dat hij die heftige pillen snel niet meer nodig zal hebben. Dank je voor het meeleven- ieder lief woord is bij ons binnengekomen.

      Reageren
  3. Cindy

    Oh wat fijn dat Ronald weer thuis is! En het allerbelangrijkste, dat de uitslag goed is.
    De pillen zullen hun werk doen, ik zal je advies ter harte nemen.
    En lief van je broer om de hele dag bij jullie te blijven. Nu even bijkomen, jij ook, want zoiets hakt er zo in.
    En ja, dat rennen naar de garage kan ik me heel goed voorstellen,2 jaar geleden 5 dagen in het ziekenhuis gelegen, toen ik de wijk inreed waar ik woon kon ik wel janken van geluk.
    Beterschap voor Ronald, en jullie allemaal even pas op de plaats.

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Dank je wel! Wij gaan het de komende tijd zeker rustig aan doen. Vijf dagen in het ziekenhuis liggen is verschrikkelijk. Niet alleen omdat je ziek bent, ook omdat het een omgeving is die je constant naar je eigen huis doet verlangen.

      Reageren
  4. Linda

    Zo blij dat jullie weer thuis zijn…wat voel je je machteloos en bang als je je man zo ziet…maar gelukkig alles goed…pffff wat een dagen, alsof je al niet genoeg achter de rug hebt gehad…maar zo’n broer is goud net zoals je zussen en alle aanhang! Dat is zoveel waard, als hij heel de dag bij jullie is, kan iemand z’n hoofd, zogenaamd koel houden…weet dat dat een heel groot verschil maakt! Neem jullie rust en laat alles indalen…even die hersenen en je lichaam laten ontstressen..lekker met Dotje op de bank!

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Ronald ligt lekker te slapen, ik rommel maar wat aan. Ik ben zo blij dat het goed afgelopen is.

      Reageren
  5. Myrna

    Wat een opluchting dat Ronald naar huis mocht. Onzekerheid , angst , pijn , het vreet aan je. Je hebt je man zo goed bijgestaan , en Charles die jullie gesteund heeft. Ik hoop dat Ronald zich snel beter gaat voelen en jullie weer op verhaal kunnen komen. Gezondheid is onbetaalbaar , en liefde van vrienden en familie ook.

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      We voelen ons gezegend- het gezin is weer compleet. De steun van familie en vrienden is onbetaalbaar!

      Reageren

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *