Dag 3391: Lachen

dav

Echt veel viel er de laatste tijd niet te lachen. Gelukkig hebben Ronald ik hetzelfde gevoel voor humor en we hoeven elkaar maar aan te kijken om te weten dat we allebei iets lachwekkends hebben gezien. Soms is het niet eens bijzonder geestig, maar we hebben bijvoorbeeld allebei door dat de moeder van een jongetje dat zijn vader op de zaal kwam bezoeken de hele dag met dezelfde dreigementen komt. 1, 2, 2,5…… Zodra de naam van het kind viel, gingen wij al meetellen.

Maar we hebben niet gegrinnikt toen het bezoek van de meneer aan de overkant met veel lawaai door zijn klapstoel zakte, wel toen een andere meneer met zijn vrouw naar een andere zaal ging en meldde dat hij zijn ziektekiemen -hij zat de hele tijd te hoesten- elders ging verspreiden. Dat was toch een stuk grappiger dan die andere man met longproblemen die even naar buiten ging om een peuk op te steken.

Vaak is humor de enige manier om een gespannen sfeer door te prikken. De traumakamer waarin Ronald lag toen hij naar een ander ziekenhuis was overgeplaatst, leek bijvoorbeeld op een garage. Een in het wit uitgevoerde werkplaats waar auto’s worden opgekalefaterd. Er stonden ladenkastjes waarin je verwacht schroevendraaiers, dopsleutels en waterpomptangen aan te treffen.

Charles en ik spotten een paar camera’s en dan is het voor mij heel moeilijk om geen stom dansje te doen. Alles om je man te laten lachen, nietwaar. Als er dan twee dames van de schoonmaak binnen komen met hun felgele vuilniszakken, moet je toch Vuilnisman, mag deze zak ook mee vragen? We vonden het ook geinig dat we de hele dag in een kamer met een afbeelding van twee lammetjes hebben gezeten. Ondanks het feit dat Ronald zo’n hoofdpijn had dat hij niet in slaap kon vallen.

Overigens was het goed dat Charles een foto had gemaakt van Ronald met de lammetjes op de achtergrond. We gingen na een bezoek aan een restaurant terug en toen moesten we de jongen aan de poort duidelijk maken waar we heen wilden. Volgens de computer lag Ronald daar helemaal niet, maar de foto bracht uitkomst. Toen wist hij het weer. Omdat de kamer een naargeestig hok zonder daglicht was, besloten we alledrie nooit in de petoet terecht te gaan komen.

Als er geen cameratoezicht was in de traumakamer, hadden we het grote bord aan de muur ingevuld. Met allerlei flauwiteiten als een allergie voor spiegels of 020. We hadden ook het Kinderteam op hem af kunnen sturen of Plastische Chirurgie kunnen opdragen voor allerlei onnodige verfraaiingen zorg te dragen. Ronald moest er wel om lachen, maar helaas deed dat pijn aan zijn hoofd.

Volgens hem gebeurde het grappigste voordat hij de DSA scan moest ondergaan. Wat! Hebt u uw broek nog aan? En toen ratste de verpleegkundige zijn jogging- en onderbroek van zijn lijf. In de kamer wemelde het van de jonge vrouwen en ik hoop maar niet dat ze hebben gelachen. Inmiddels kan hij al heel voorzichtig grinniken. We hebben naar een driedelige serie gekeken waarin Gordon Ramsay met twee collega’s rondreisde. Fraaie beelden van lekker eten en aanstellerige mannen- dan weet je dat hij langzaam opknapt.

6 gedachten over “Dag 3391: Lachen

  1. chucky1012

    Fijn dat hij opknapt….
    Men moet zelf lol maken en lachen als het even niet mee zit….
    Dat doet een mens goed….
    Oh nee…..´
    Ik zie al die giechelende gezichten al voor mij….

    Xoxo

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Hij gaat steeds een beetje vooruit. We proberen het gezellig te maken en we gaan straks samen naar het stembureau. En gisteren hebben we naar het debat gekeken- daar viel helaas niets te lachen.

      Reageren
  2. Linda

    Hahahaha zie het helemaal voor me…en dan hup die broeken uit, hilarisch…je gaat vanzelf gek dien daar, al is het om de zenuwen de baas te blijven en de patiënt op z’n gemak te krijgen..dan is het fijn als er nog iemand bij is, in dit geval je broer, dat helpt enorm!

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Er waren momenten waarop de tranen bijna kwamen, maar daar heb je niets aan. Dus dan maar weer een beetje flauw doen. We zijn zo blij geweest met de aanwezigheid van Charles- die jongen heeft vrijgenomen om ons bij te staan. En dat terwijl hij een gezin heeft en er vrienden zijn die hem ook hard nodig hadden.

      Reageren
  3. Cindy

    Fijn dat hij wat opknapt. En heerlijk dat jullie zo kunnen lachen. En je maakt wat mee in zo’n ziekenhuis. Humor is dan wel belangrijk!

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Humor is wat je op dat moment op de been houdt. Daarbij zijn de Müllers gek op flauwe grappen, dus dat helpt.

      Reageren

Laat een reactie achter op chucky1012 Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *