Gisteren zijn Ronald en ik samen naar de apotheek gegaan. Lopend. Hand in hand. Dat doen we anders nooit, veel te klef. Maar het is gewoon nodig. Er is in het ziekenhuis getest of zijn linkerkant echt wat zwakker was dan de rechterkant en dat bleek niet zo te zijn. Maar Ronald voelt wel een licht verschil. Dus besloot hij dat we iedere dag een stukje zouden lopen. Maar wel heel rustig aan.
Het voelde zo vreemd aan. Hij is lang en neemt normaliter grote stappen. Nu kon ik hem gemakkelijk bijhouden terwijl het hem snel zat ging. Nu ben ik allang blij dat hij er nog is en dat hij zich zonder hulpmiddelen kan voortbewegen, maar het is wel confronterend. Het is niet niks wat hem is overkomen en het zal best een tijdje duren voordat hij weer de oude is.
Vandaag hebben we zelfs twee keer gewandeld, want ik zou gaan stemmen voor Mika die vanavond moet werken en langer op school was gebleven dan verwacht. Onderweg naar het stembureau vond Dotje nog een tennisbal. Voor het eerst heeft Ronald met haar gelopen. We waren wel eerder naar een park en het strand geweest, maar daar mag ze los.
Helaas kwam ik thuis van een koude kermis, want ik had de kleine lettertjes op de stempas niet gelezen- ik had Mika’s stem samen met de mijne moeten uitbrengen. Dat zal hem teleurstellen, want hij wil graag dat zijn stem meetelt. Nou, dan mag hij volgende keer eerder opstaan of tijdens zijn lunchpauze elders stemmen.
Binnenkort is het wat warmer, heb ik me laten vertellen. Dan kunnen we weer lekker wandelen. Gewoon samen, want die kleine meid is kapot als ze om acht uur naar het park geweest is. Het zou fijn zijn als de lente begon met een lekker zonnetje. Vooral omdat dat de afgelopen vijftien jaar zo geweest is.
Mijn vader is op 20 maart 2004 overleden en op bijna iedere 21 maart daarna scheen de zon. Dan zat ik op mijn fiets of liep ik met één of meerdere honden en dan keek ik naar de blauwe lucht. Verdorie pap, weer een lente die je moet missen, dacht ik dan. Hopelijk kan ik dat morgen weer denken. Maar liever had ik hem nog hier gehad natuurlijk.
Laten we hopen dat ik nog veel wandelingen met Ronald zal mogen maken. Dat hij ondanks het feit dat hij straks weer loopt als een kievit het toch leuk zal vinden om mijn hand vast te houden. Het is trouwens erg goed voor hem om wat meer in de buitenlucht rond te lopen. Want hij is erg gehecht aan de bank en voordat je het weet is hij een soort Onslow uit Keeping Up Appearances. Dat zal ik maar een paar keer tegen hem zeggen, dan trekt hij als de wiedeweerga zijn jas aan.
Ik hoop het ook voor jullie, dat er nog veel wandelingen mogen volgen
Wandelen is voor heel veel dingen goed, voor je gezondheid, maar ook voor je mentale gezondheid.
Hou ervan!
Het is zeker leuk om te wandelen. Wij praten ook nog eens over dingen die we niet bespreken als de televisie aanstaat.
Hahaha Onslow, met z’n hand in z’n broek..wat bijzonder hè, zo weer hand en hand lopen..hoe kan het lopen allemaal..vind het ook een hele bijzondere foto met Dotje, staat goed zo samen.
Ronald zou zomaar zo kunnen worden 🙂 Ze zijn leuk, het kleine prinsesje met haar papa.
Zo goed en fijn dat jullie telkens weer samen wandelen buiten….
Heerlijk die frisse lucht en mooi dat hij voor de allereerste keer met Dotje had gewandeld…´
Xoxo
Eigenlijk vind ik het nog gezellig ook!
xoxo
Fijn Ronald met Dot aan de lijn te zien. Wandelen zal hem goed doen. Langzaam aan toch. Niks forceren en fijn dat jullie dit samen doen
Mooi stel toch? We schuifelen als twee oudjes over de stoep, maar het kan ons niet schelen. We hebben het gezellig en het is goed voor hem. Als hij wat meer opgeknapt is, wil hij met z’n drietjes in een recreatiegebied gaan wandelen. Gezellig!