Wekenlang heb ik me verheugd op het bloeien van de magnolia. De knoppen stonden al erg lang op barsten en ik keek erg uit naar de roze bloemen. Bijna een week geleden was het eindelijk zover. Toen heb ik er maar flink van genoten. Nou ben ik niet iemand die de hele dag naar buiten gluurt. Wat mij betreft mogen ze mijn horizon vervuilen met een aantal windmolens. Maar naar de bloeiende magnolia’s kijk ik wel iedere keer als ik langsloop met Dotje.

Want erg lang valt er niet te genieten, helaas. Het verval treedt razendsnel in. Binnen vijf dagen begon het al. De eerste bloembladeren liggen al op het tuinpad. Over een paar dagen zullen de tegels helemaal bedekt zijn en dan moet ik opletten dat ik niet onderuit ga als Dotje graag de tuin uit wil. Want die bladeren zijn glad als je er een paar stappen op gezet hebt.

Het stemt me altijd een beetje treurig, het feit dat je zo kort plezier hebt van die zware bloemenpracht. Misschien valt het leed te verzachten door te zorgen voor andere bloemen. Want nu wachten we op de bloeitijd van de hortensia’s en dat zal nog even duren. Binnenkort de grote plantengids maar pakken en kijken of we ervoor kunnen zorgen dat er altijd iets is om van te genieten.

Wellicht is het ook wel de bedoeling dat je teleurgesteld bent als aan een mooie periode een eind komt. Maar dan wel als zeker is dat de schoonheid zal wederkeren. Het doet me denken aan Das Lied von der Erde van Mahler. De laatste woorden zijn Ewig……. Ewig…. Zo lang komen het voorjaar en het bijbehorende groen terug. Tot volgend jaar dan maar, mooie magnolia.