Fluffy en Popje zijn al bijna een etmaal bij ons. We beginnen de meisjes zo langzamerhand wel een beetje te kennen. Iets meer dan 24 uur geleden wisten we nog niets. Niets eens of het vliegtuig wel veilig was geland. De foto hierboven maakte ik voor alle zekerheid, want je weet nooit wat je allemaal kunt vergeten als je enigszins gespannen bent. Tegen Mika zei ik dat de foto voor het babyboek van zijn zusjes was.

We kenden de dame van Wereldbeesten niet persoonlijk, maar via de app konden we elkaar wel vinden. We moesten best lang wachten. Ronald en Charles wachtten bij het café tegenover aankomsthal 3, Mika en ik stonden bijna met onze neuzen tegen de schuifdeuren. Iedere reiziger was al buiten met de bagage toen er eindelijk iemand aankwam met wel drie reisbenches. In twee ervan zaten onze meisjes.

De foto’s die Charles maakte, zijn veel beter gelukt. Maar ik wil graag laten zien wat ik zag toen ik voor de eerste keer keek. Hierboven zit Fluffy mooi te wezen, hieronder keek Popje net weg. Ze waren rustig en hadden hun bench niet bevuild. Ze luisterden naar mijn stem en bleven rustig wachten tot ze bevrijd werden. Omdat ik niet wilde huilen, heb ik mezelf vermand en heb ik geprobeerd alleen maar liefde in mijn stem en houding te laten doorklinken.

Het was nogal wat, die tippel naar de auto. Maar ja, stel je nou toch voor dat jij zoiets ondergaat. In een hele andere wereld neergeplant, tussen mensen die anders ruiken en een vreemde taal spreken.

Het was krap op de achterbank. Mika zat nog redelijk comfortabel, ik moest met mijn rug tegen het portier gedrukt op één bil zitten. Het gaf niet, want ik genoot van het feit dat de zusjes lekker tegen hun grote broer leunden. Ook vandaag lieten ze merken dat ze hem vertrouwen- hij gaat op de grond zitten en aait de meisjes en dat vinden ze fijn.

’s Avonds lagen ze al in hun mand. Helaas niet de hele nacht. Popje heeft naast de bank gelegen, Fluffy eronder. Haar moeten we leren dat je niet wegkruipt onder de bank. Daarom heeft Ronald de bench maar weer neergezet, met een plaid eroverheen. Dat is nu een heel veilig ogend plekje en het helpt. Op dit moment zit bange Fluffy erin te rusten. Het deurtje blijft open staan en dan kunnen ze zelf in en uit lopen.

Op het moment dat Fluffy aangelijnd werd, deed Popje een fikse plas op de mat. Die wilden we toch vervangen. Buiten, om de hoek, deed Fluffy een plas. De meisjes eten en drinken genoeg, maar tot op heden is er slechts eenmaal geplast en poepen bewaren ze blijkbaar voor een later tijdstip.

Uitgelaten worden ze natuurlijk regelmatig. Voor de foto deed ik zelf een paar stappen achteruit waardoor het lijkt of ze trekken. Dat doen ze niet. Ze lopen eerder achteruit om zich achter mij te verschuilen. Hun Russische pleegmoeder had heel veel honden onder haar hoede en ze zal echt geen tijd hebben gehad om alle honden te laten wennen aan verkeer, onbekende honden en vreemde geluiden.

Ze hebben vast ergens gewoond waar geen fietsers en kinderen op stepjes wonen. Maar ook andere honden mijden ze. Tja, dat klinkt niet feestelijk, maar er zijn ook honden die dan juist in de aanval gaan. Dat wil ik helemaal niet. We lopen gewoon door en dat moet aan een vrij korte lijn, want anders breek ik mijn nek. Ze lopen namelijk nog niet netjes naast me. Het is heel anders dan de koppels Pebbles en Dotje of Pebbles en Blaze.

Of ik dat alles erg vind? Ach, ik ben het niet gewend. Maar ik weet niet of ik het plezierig had gevonden als ze eerst een paar maanden bij een Nederlands pleeggezin hadden doorgebracht, Daar leren ze van alles, maar daarna moeten ze weer weg. Honden en afscheid nemen- ik kan daar niet zo goed tegen. Nu moeten we alles zelf doen en ik denk dat het uiteindelijk meer voldoening geeft. Daarbij hebben we nog nooit een perfecte hond gehad.

Toen de bench er nog niet stond, gingen ze samen onder de eetbank liggen. Dat is beter dan onder de hoekbank. Als je denkt dat dit een geinig plaatje is, moet je de laatste foto eens bekijken. Hierboven zie je wat ik fotografeerde toen er van de bank werd geroepen dat het goed ging met Max Verstappen. Hieronder zie je de foto die Mika een paar minuten daarvoor maakte. Beetje gekke foto, maar de tranen sprongen in mijn ogen. Ze vonden het blijkbaar fijn om bij me te liggen.

 

De dag is nog niet over, maar de eerste 24 uur bij hun nieuwe gezin wel. Fluffy en Popje zijn net zo leuk als we hoopten. Ze zijn wel een stuk fragieler dan we verwachtten. Maar ze zien er goed uit en je kunt zien dat er goed voor die twee gezorgd werd. We gaan ze wel leren dat het leven in Nederland hartstikke fijn is. Dat ze hier veilig zijn en dat er een heleboel mensen zijn die hopen dat alles goed zal gaan. Heel erg veel dank voor alle lieve woorden en wensen!