Vandaag ben ik er voor het eerst met de rolstoel op uit geweest. Eindelijk kon ik met Ronald mee toen hij de meisjes ging uitlaten. In eerste instantie wilde hij een soort scootmobiel voor me huren, maar daar heb ik voor bedankt. Want ik weet zeker dat zoiets makkelijk mis kan gaan. Gas geven in plaats van de rem intrappen- of hoe dat dan ook gaat bij zo’n gemotoriseerde rolstoel. Ook moet zo’n ding maar in de auto passen.

Nou, het was niet niks. Het schapenpad is fijn geasfalteerd, maar het is nogal heuvelachtig. Nu overdrijf ik wel een beetje, maar je voelt heus wel wanneer je op z’n minst vals plat ervaart. Eigenlijk moet je behoorlijke spierballen hebben. Echt slap ben ik niet en ik heb de afgelopen  zeven jaar vrij sterke honden uitgelaten. Maar een rolstoel een bescheiden heuvel op rollen, is voorwaar niet niks.

Het hielp wel dat ik de armsteunen weg kon klappen. Die korte armpjes van me kwamen er steeds tegenaan en dat voelde ik wel. Waar ik eigenlijk pas echt een probleem mee had, was netjes rechtdoor rijden. Het zal wel komen omdat de ene arm wat sterker is dan de andere. Hierdoor reed ik telkens bijkans de berm in en moest ik de boel corrigeren. Dat was erg vermoeiend. En de echt pittige hellingen redde ik niet zonder hulp van Ronald.

Op de foto hierboven zie je me uitkijken over de plek des onheils. Bijna precies een week geleden ging ik bij het aflopen van de heuvel in een kuil staan en bleef ik niet overeind omdat mijn rechtervoet weggleed op het natte gras. We hebben het geluid van het brekende bot allebei duidelijk gehoord. Al wilde ik het niet weten, zeker niet toen ik misschien wel meer dan tien minuten naar de auto heb moeten strompelen.

Omdat ik helaas geen flinke spierballen heb, kon ik Ronald en de meisjes niet bijhouden. Hij liep een stuk vooruit door het grasveld, want de meisjes vinden dat een perfect toilet. Op de weg terug liep Ronald een stuk achter de rolstoel. Met Fluffy aan de riem terwijl ik Popje vasthield. Het was de eerste keer voor de meisjes. Fluffy liep braaf mee en was heel rustig. Popje is een stuk onrustiger en haar moest ik af en toe op een afstand houden omdat ze natuurljk niet onder de wielen mocht komen.

Het was heerlijk om weer eens buiten te zijn en te genieten van de meisjes. Dat zou je niet zeggen als je naar de onderste foto kijkt. Wat heb ik daar een chagrijnig smoelwerk zeg. En dat terwijl ik altijd gelukkig ben als ik mijn meisjes in de buurt heb. Zij hebben genoten van de wandeling en ik hoop dat ik snel op eigen benen kan staan. Maar ik zal het eng vinden om door het gras te lopen. Goed, met een beetje mazzel heb ik nog maar vijf weken gips en dan moet ik zorgen dat ik weer normaal kan lopen. In ieder geval kan ik die vijf weken goed gebruiken om mijn slappe oude vrouwen armpjes wat minder te laten wapperen.