Het heeft een enorme impact op je leven, zo’n gebroken enkel. Af en toe doet het een beetje zeer, maar ik doe net alsof het wel meevalt. Omdat je niet de hele dag wilt klagen. Ook kan ik me nog herinneren dat ik een paar jaar geleden een week ziek was en vreselijk last had van enorm pijnlijke scheuten in de buik. Toen lag ik te huilen van de pijn. Daarbij vergeleken is dit niets hoor.

De gekwetste vinger van twee jaar geleden heeft bijna geen pijn opgeleverd. Alleen toen de plastisch chirurg hechtingen verwijderde, heb ik even acute pijn gevoeld. Maar verder? Hoogstwaarschijnlijk heb ik wekenlang in een soort staat van verdoving rondgelopen omdat ik mijn baby BAM niet meer bij me had. Terwijl ik echt een aansteller ben en altijd nogal snel zit te piepen.

Het is niet fijn om je op krukken te moeten voortbewegen en ik zal nooit een rolstoelrace winnen, maar het grootste nadeel van mijn kwetsuur is wel het feit dat ik gedwongen ben dingen los te laten. Omdat Ronald mij financieel onderhoudt, zal ik niet snel blaten dat ik onafhankelijk ben. Maar ik voel me wel zo. Als ik iets wil, denk ik erover na en vervolgens doe ik het of laat ik het. Want ik ben met de jaren wel een stuk minder impulsief geworden.

Nu kan ik niet zelfstandig boodschappen doen en wacht ik rustig tot Ronald de was met daarin een favoriet jurkje heeft gedaan. Strijken, een geliefde bezigheid, doe ik niet meer. Mika doet dat nu zelf. En laten we wel wezen: dat mag je ook verwachten van iemand die negentien jaar oud is. Het heeft als bijkomend voordeel dat hij niet langer drie shirts per dag draagt. Dat schijnt een stuk minder makkelijk te zijn als je alles zelf moet ontkreukelen.

Het is verschrikkelijk dat ik alles moet vragen. Dat klinkt trouwens wat onaardiger dan ik het zo opschrijf. Want mijn mannen vragen heel vaak uit zichzelf of ik nog iets blief. Maar de wetenschap dat ik niet meer even naar boven kan spurten om iets te halen- en als ik iemand om een boodschap stuur, moet ik uitvoerig uitleggen wat er meegenomen moet worden. Opeens heb ik zoveel minder controle over mijn leven en dat is moeilijk te accepteren.

Fluffy en Popje kwamen omdat ik een leven zonder hond niet plezierig vind. Voor Ronald hoefde het niet en kijk eens wat er gebeurd is. Het zouden mijn meisjes zijn en ik zou ze uitlaten en verzorgen. Nu is Ronald degene die ze uitlaat en thuis en op het schapenpad bezig is met opvoeden. Ja, daar bof ik mee. Hij vindt nog steeds dat ze rare namen hebben, maar hij is een geweldige vader.

Terwijl hij de rolstoel de helling op duwt, houdt hij de meisjes vast. En let op dat ze niet onder de wielen terechtkomen. Ze lopen nu keurig aan weerszijden van de rolstoel en reageren direct als ze gecorrigeerd worden. Schapen en hun uitwerpselen blijven interessant, maar ze doen er verder niks mee. Ze laten zich over het veerooster tillen terwijl ze vastgehouden worden bij hun tuigje en wachten netjes in de auto tot Ronald mij gehaald heeft.  Want ik kan die drie niet bijhouden, zeker niet als ik een helling op moet.

Vanochtend ben ik maar uit gaan rusten terwijl zij verder liepen. Op een gegeven moment meende ik te zien dat Fluffy los liep. Op het grasveld waar we regelmatig hazen of konijnen zien spelen. Maar ik heb vertrouwen in Ronald en we hadden het er toevallig al eens over gehad. Als we er eentje los zouden laten lopen, was dat Fluffy, het vaderskind. Ze is wat minder avontuurlijk dan Popje, vandaar.

Fluffy schijnt het heel interessant gevonden te hebben. Pas toen Ronald het idee had dat ze wel erg haar eigen gang ging, heeft hij haar geroepen. Het aanlijnen ging moeiteloos. Kijk, dat is toch iets dat in drie weken opgebouwd is. Misschien heeft het zo moeten zijn. Ronald zal nog lang rouwen om BAM, maar hij is wel in staat om van andere honden te houden. Hiermee verraadt hij zijn dikke prinsje niet. Ook hij moet leren loslaten en als ik hem nu in de tuin hoor spelen met de meisjes weet ik dat hij dat kan.