Voor het eerst heb ik een bot gebroken en zit ik dus in het gips. Eigenlijk zou ik blij moeten zijn dat het me pas op mijn 57e is overkomen. Maar ik vind het voornamelijk verwarrend- ik heb geen enkel idee wat er daarbinnen in het gipsen omhulsel nou precies aan de hand is. Het is bijna niet te geloven, maar ik ken dus niemand die ook een enkel gebroken heeft. Sterker nog: ik ken geen mensen die ooit gegipst zijn.

Om er nou voor te zorgen dat ik heel snel vergeet hoe vervelend het allemaal is, schrijf ik het maar eens op. Met een beetje geluk ben ik op de helft en dan zou ik mezelf wijs kunnen maken dat het allemaal zo eng niet was. De kans dat ik dat doe, is overigens heel erg klein. De bevalling ligt inmiddels bijna twintig jaar achter me, maar ik ben er geen seconde van vergeten. Het is niet voor niets dat Mika enig kind is gebleven.

Toen ik de enkel brak, moest ik nog tien minuten lopen naar de auto. Het deed verschrikkelijk veel pijn, maar het kon niet anders. Gehuild heb ik overigens niet en dat zal wel komen omdat ik enigszins in shock was. De pijn was verdwenen zodra mijn enkel klem werd gezet met gips. Maar het neemt niet weg dat ik de hele dag wel iets voel waarvan ik niet weet wat het betekent. Heel erg veel pijn voelen en daarna bijna uit je gips knallen is natuurlijk foute boel en ik ben blij dat dat me bespaard is gebleven.

Het is me niet duidelijk waar alle vreemde sensaties vandaan komen. Zit het in mijn gekwetste lichaamsdeel? Gebeurt er iets als het in tweeën gespleten bot aan elkaar groeit? Voel je het als de zwelling langzaam verdwijnt? Hoe strak zit dat gips nou eigenlijk? Bij mijn tenen helemaal niet en zo heb ik nog wat ruimte als alles zou opzwellen. Om wat voor reden dan ook. Ondanks het gruwelijk warme weer van de laatste tijd is het niet gebeurd. Ook heb ik geen last van jeuk en heb ik dus niet hoeven klooien met een breinaald.

Wel zie ik tot mijn grote schrik dat ik een vies pootje heb. Al te dicht bij het gips wil ik niet komen met het washandje en ik heb een donkerbruin vermoeden dat het onder het gips toch een beetje stinkt. Daar zal ik morgenmiddag achter komen. Wat er dan ook gebeurt onder het gips en in mijn enkel: ik heb geen reden om echt ongerust te zijn. Als ik mijn been ’s nachts een beetje verplaats, voelt het heel onplezierig aan. Alsof mijn gips is vervangen door gewapend beton. Het voelt zwaar aan, maar zodra ik mijn gipspoot in een andere positie heb geschoven, is het nare gevoel weg.

Wel maak ik me een beetje zorgen om mijn linkerbeen. Nooit ben ik meer dan een paar kilo afgevallen en ik lijk nu te kunnen zien wat rigoureuze diëten aan kunnen richten. Mijn huid is net crêpepapier, heel dun en gerimpeld. De altijd zo stevige linkerkuit ziet er nu onsmakelijk uit en ik krijg steeds vaker last van mijn spieren in het linkerbeen. Spierzwakte- domweg omdat ik het been niet mag belasten. Dat wordt straks flink oefenen voordat ik lange wandelingen kan maken met de meisjes.

Zo, dat is eruit. Als ik vroeger op verjaardagen was waar men verlekkerd ging vertellen over fysiek ongemak ging ik altijd ergens anders heen. Desnoods naar de keuken om kaas en worst in plakjes te snijden. Daarom wil ik niemand lastigvallen met gezever over mijn zielige pootje. Want echt zielig ben ik natuurlijk niet. Maar ik heb zo lang geluk gehad dat het wel even wennen is, die momenten dat mijn been zo anders aanvoelt. Dat ik erg afhankelijk ben, zit me ook niet lekker.

Wat mis ik mijn doodgewone leventje. Iedere ochtend douchen- het zal straks wel een hele luxe zijn. Mijn eigen ontbijt maken wil ik zo snel mogelijk oppakken. Zelfs mijn huishoudelijke taakjes  ga ik straks weer met plezier doen. Lekker rommelen in de tuin, stofzuigen en natuurlijk kringloopwinkelen. Maar eerst oefenen en zorgen dat ik me weer normaal kan voortbewegen. Waarschijnlijk duurt het nog een hele tijd voordat ik weer op hoge hakken durf te lopen.