Binnenkort gaan we de rolstoel maar terugbrengen. Het ding staat al meer dan een week ingeklapt op een plek onder de trap. Toen ik mijn linkervoet mocht belasten, besloot ik dat ik dat ik het ding niet meer zou gebruiken. De weken daarvoor heb ik er regelmatig in gezeten. Ronald heeft me twee keer naar de supermarkt geduwd en in huis kwam ‘ie ook weleens van pas. Nu wil ik er liever niet meer in zitten, want ik kan sinds kort redelijk lopen zonder hulpmiddelen.

De krukken hebben we al jaren in huis. Ronald heeft ze eerder gebruikt na zijn twee knie operaties. Het was fijn dat we ze hebben, want ik heb ze wekenlang erg nodig gehad. Inmiddels loop ik zonder, maar dan ben ik wel heel snel moe. Dus misschien gebruik ik er buiten nog eentje. Maar ik ben hard bezig met oefenen hoor. Er zijn momenten dat ik gewoon vergeet dat ik die enkel ooit heb gebroken. En dat terwijl ik pijnlijke situaties zoals de bevalling voor eeuwig zal onthouden.

Overigens ben ik tot de conclusie gekomen dat ik heel veel heb aan de balletlessen die ik vroeger heb gehad. Het is makkelijker te blijven staan als je de stem van je oud-leraar  Denk maar dat je aan een vleeshaak hangt! hoort zeggen. De andere voormalige balletjuf zei altijd dat je moest beginnen met het heel rustig uitvoeren van bepaalde oefeningen- vooral niet te hard van stapel lopen. Inmiddels doe ik eenvoudige oefeningen die ik vroeger aan de barre deed en het helpt.

Als kind was ik heel klein en ik liep al op hele jonge leeftijd. Zo onder de tafel door. Nu hoop ik maar dat ik heel snel weer goed kan lopen. Dan wil ik weer eens op de fiets stappen, want ik mis het. Maar dan moet mijn linkervoet wel alle bewegingen kunnen maken. Ook zal ik moeten leren een noodstop te maken, want Spijkenisse is voor fietsers een gevaarlijk dorp. Het lijkt me heerlijk om weer mobiel te zijn en niet altijd te hoeven vragen of iemand met me meeloopt of me ergens naartoe wil rijden.