Dag 3619: 1

IMG_20191101_181555

Iets meer dan vier maanden geleden kwamen ze aan op Schiphol. Een vriendelijke reiziger had maar liefst drie honden uit Moskou meegenomen en in twee reisbenches zaten de meisjes. Ronald, Mika, Charles en ik waren ruim op tijd op het vliegveld en ik heb de minuten zitten tellen. Ook moest ik tegen mezelf zeggen dat ik niet emotioneel moest worden, want je weet nooit hoe een hond daarop reageert. Misschien zouden ze wel nerveus worden van een snikkende nieuwe moeder.

Ze waren kleiner dan verwacht, onze meisjes. We hadden om hun nekomvang gevraagd voor de halsbanden, maar dat was flink misgegaan. In Rusland kunnen ze niet meten was het nuchtere commentaar van de dame die de adoptie geregeld had. Gelukkig kregen ze hun mooie en handige tuigjes om, want je gaat natuurlijk niet over een luchthaven lopen met die veel te ruime halsbanden. Daar glippen ze zo uit.  Het lopen ging soms moeizaam en af en toe leek het wel of we twee swiffers bij ons hadden.

Maar het ging goed. Ze hebben in de auto tussen Mika en mij in gezeten. Thuis vloog Fluffy gelijk onder de bank. Popje aarzelde en wist niet of ze op diezelfde bank ging springen. Dus heb ik haar opgetild. Krap een uur later sprong ze er zelf op- vanaf de kant van de rugleuning. Ook liet ze al snel haar buikje zien en zo kon ik haar fijn aaien. De volgende dag zaten ze nog vaak onder het bankje bij de eettafel, maar ze kwamen toch al lekker knuffelen.

We zijn dik vier maanden verder. De haren op de blote buik zijn aardig aangegroeid. Want ze moesten halsoverkop gesteriliseerd worden. Daar waren ze namelijk oud genoeg voor. Niemand bij de opvang in Moskou had verwacht dat ze zo snel geadopteerd zouden worden, denk ik. De Russische pleegmoeder stuurde op de bonnefooi foto’s  die weer doorgesluisd werden naar ons en toen was het al bijna rond.

Het was liefde op het eerste gezicht. Twee roodblonde meisjes- eentje die iets lijkt op een Golden Retriever en eentje die wat trekjes heeft van een herder. Ze lijken genoeg op elkaar om te geloven dat het biologische zusjes zijn. Zo gaan ze ook met elkaar om. Soms rennen ze achter elkaar aan en wordt er in elkaars pootjes gebeten. Het eindigt altijd op dezelfde manier: ze zijn dan moe en gaan tegen elkaar aan liggen dutten op de bank.

Hoe ze het in Rusland hebben gehad, willen wij liever niet weten. Ze zijn met hun moeder van straat gehaald, was het verhaal. Het is maar goed dat die moeder al naar Amerika zou gaan, want het zat mij niet lekker dat ze daar moest achterblijven. Dan hadden we zomaar drie honden kunnen hebben. In ieder geval heeft hun pleegmoeder er alles aan gedaan om de meisjes een goed tehuis te bezorgen.

Dat ze daarvoor plompverloren in het ruim van een vliegtuig werden gedropt, wakkert mijn schuldgevoel flink aan. Want wat hebben ze moeten doorstaan voordat we ze konden ophalen. Sterilisatie, vaccinaties en die vliegreis. Als ik geen vliegangst had, was ik ze gaan halen. Dan was ik met de meisjes naar een hotel in Moskou gegaan om ze beter te leren kennen en had ik geprobeerd iemand te laten regelen dat ze niet in het ruim hoefden. Want dat kan soms als een passagier anders gillend gek wordt.

Inmiddels slapen ze tussen ons in en hebben wij al maanden niet languit op de bank kunnen liggen. Moet Mika soms een stoel pakken als hij ook naar de televisie wil kijken. Ze krijgen goed voedsel, er is altijd vers water en ze krijgen meer dan genoeg snacks. Het is hier iedere dag Dierendag en je zou denken dat ze iedere dag jarig zijn. Daarom was het vandaag een dag als veel andere dagen. Een geweldige dag, want we zijn gelukkig met de meisjes.

Ze kregen geen gebakjes die mensen ook eten en ook geen onsmakelijk ogende vleestaartjes. Ze aten wat ze altijd eten en genoten van konijnenoortjes en kauwstaafjes. Ze worden iedere dag geknuffeld en gekust. Soms word ik emotioneel als ze tegen me aan liggen. Dat ik dit mag meemaken. Het prinsesje en het piraatje- ze zijn zo verschillend en juist dat maakt het allemaal zo bijzonder. We hopen dat dit geluk nog heel lang mag voortduren. Hartelijk gefeliciteerd met jullie eerste verjaardag, meisjes.

IMG_0176.TRIM

6 gedachten over “Dag 3619: 1

  1. Myrna

    Wat geweldig dat jullie dit mogen meemaken.
    Ik word heel blij als ik dit lees.
    Heb veel spannende momenten met jullie meegemaakt, ook al was ik niet lijfelijk aanwezig. Het deed me wel wat hoor.

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Wij zien het ook als een groot wonder. Dat we nog zo gelukkig zouden worden, hadden we niet kunnen denken.

      Reageren
  2. Linda

    Gefeliciteerd!!! 4 maanden, heb het gevoel dat ze al veel langer bij jullie zijn…maar door de foto’s lijkt dat zo, ze zien er zo relaxt uit

    Reageren

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *