Toen ik jong was, hadden netkousen en -panty’s niet zo’n beste naam. Een beetje ooh la la, want  volgens mij droegen de danseressen van Benny Hill die dingen. En natuurlijk de dames die in Parijs de cancan performden. Daarom ging ik ze meteen dragen nadat ik mijn zwarte haar kortknipte en het met zeep en bier bewerkte tot het eruitzag alsof ik met mijn vingers in een stopcontact had gezeten.

Nu had ik in 1978 gewoon een kantoorbaantje, dus ik kocht ook hele dure zwarte kousen met een werkje erin. Bij de Bijenkorf of all places. Maar uiteindelijk ging ik toch voor de netpanty’s. Die kon je overal kopen en het fijne was dat je ze met mijn outfits kon dragen tot er nog meer gaten in zaten dan bij aankoop. Het zal wel stoer zijn geweest en ze stonden leuk bij naaldhakken en zwarte rijglaarsjes.

Nu ik de zestig nader ben ik zo stoer niet meer. Maar ik draag nog steeds iets te korte leren rokjes, netpanty’s en Doc Martens. Niet iedere dag hoor. En buiten alleen als ik er een lange jas overheen draag. Want ik wil geen spektakel van mezelf maken. Heel soms trek ik iets aan dat eigenlijk niet meer kan. Dan zeggen mijn vriendinnen bijvoorbeeld dat mijn decolleté wel erg diep is.  Dat zie ik wel, maar eigenijk vind ik het best.

Als ik straks in een kistje lig, mogen ze me een coltrui aantrekken, nu trek ik lekker iets uit de kast. Bij ome Ali heb ik een paar maanden geleden een hele voorraad netpanty’s gekocht en daar heb ik zoveel plezier van. Want blote benen kunnen echt niet meer en in een netje verpakt, ogen mijn onderdanen toch iets beter. Het gekke is dat je er ondanks de gaten toch lekker warme benen in hebt, zelfs als het buiten wat frisjes is. Geen idee hoe het werkt. Zou Willem Wever het weten?