Dag 3647: Treinkaartje

Screenshot_20191129_165914_com.android.gallery3d

Ronald en ik hadden altijd het idee dat onze grootmoeders enorm veel veranderingen hadden meegemaakt. Toen de in het begin van de vorige eeuw geboren oma’s jong waren, zag je bijna geen auto’s op straat. Ze hadden geen huishoudelijke apparaten met stekkers eraan en een computer hebben ze nooit gehad. Maar ik moet zeggen dat het hard gaat met de technologie en dat ik daar soms best aan moet wennen.

Zonder internet en WiFi zou mijn leven er heel anders uitzien. Dat had ik als kind nooit kunnen vermoeden. Zelf wilde ik later graag koningin worden en nu zit ik dagelijks stukjes te tikken. Over mezelf en wat ik zoal meemaak- dat er mensen zijn die het lezen, vind ik nog steeds heel merkwaardig. Maar ik weet hoe het werkt- soms is het fijn om te lezen dat er mensen zijn die ook geen perfect leven leiden.

Omdat ik geen ongeadresseerde post wens te ontvangen, zijn de reclameboekwerken van speelgoedwinkels mij bespaard gebleven. Ze zijn bijna net zo dik als die andere mastodont uit mijn jeugd, het telefoonboek. Die heb je niet meer nodig als je een smartphone hebt waarin je een nummer snel kunt opslaan. Mika is bijna 20 en dat betekent dat hij allang niet meer in Sinterklaas en de Kerstman gelooft. Dat scheelt een hoop leugens en acteerwerk van zijn ouders en ons bespaart het een fortuin aan cadeautjes.

Je zal maar vijf kinderen hebben, dacht ik vroeger als ik aan mijn ouders dacht. Want dat was een heel gedoe in een huis met slechts één toilet en zonder vaatwasser. In ieder geval boften zij dat hun kinderen werden geboren tussen 1961 en 1970. Wij konden niet eens zeuren om spelcomputers, Apple bestookte de markt nog niet met fraaie ontwerpen die op menig verlanglijstje zou komen en we vroegen volgens mij geen speelgoed van plastic.

Als jong meisje ging ik met een buskaartje van tien cent naar de dichtstbijzijnde stad. Die kaartjes kon je toen gewoon nog in de bus kopen.  Als ik bij mijn oma ging logeren, ging ik met een portemonnee vol cash van huis. Eerst met de bus naar het station, dan een paar haltes met de trein en vervolgens met een bus naar het huis van oma. Op het station kocht ik aan het loket een klein rechthoekig kartonnen kaartje en voor het laatste stukje haal de ik bij de chauffeur een kaartje.

Toen kwam de strippenkaart- een blauwe voor bijna iedereen, een roze voor kleine kinderen en oude mensen. Wel eens een toerist moeten uitleggen hoe dat ding werkte- met die basisstrip? Een paar jaar geleden kocht ik een OV kaart waar ik geld op kon zetten om daarmee met het openbaar vervoer te kunnen reizen. Met de trein ging ik niet en dat was wel zo makkelijk, want ik snapte hoe het werkte. Altijd zorgen dat er meer dan genoeg op staat, anders sta je na middernacht tussen allerlei geteisem bij de oplaadautomaat.

Ronald brengt me overal heen en pas toen dat een keer niet mogelijk was, kwam ik erachter hoe lastig dat is. Want je moet eerst je OV kaart met een inmiddels al vergeten handeling geschikt maken voor gebruik van de trein en dan betaal je nog een euro extra als je een kaartje uit de automaat haalt. Je moet ook minstens €20 op je kaart hebben, anders gaat het hele feest niet door. Dat is behoorlijk omslachtig en ik ben blij dat mama dat niet meer meegemaakt heeft. Zij werd overal heen gereden. Maar Tante Maud zweert nog steeds bij het openbaar vervoer en dat vind ik verrekte stoer van haar.

Wat was ik blij dat ik online een kaartje kon kopen toen ik vorige week met de trein moest reizen. Maar ja, dat was dus alleen mogelijk omdat ik een computer, een smartphone en een betaalapp van mijn bank heb. Als je niet over die dingen beschikt, moet je een fortuin op je kaart zetten, zelfs al ga je niet alles die dag uitgeven. Gelukkig ging het allemaal goed. Maar toch blijf ik de ouderwetse kaartjes missen. Als kind spaarde ik ze. Die bewaarde ik dan in een kartonnen sigarendoosje dat ik van mijn rookverslaafde opa kreeg. Dat waren nog eens tijden.

 

2 gedachten over “Dag 3647: Treinkaartje

  1. Linda

    Nou vind t allemaal niks…heb toevallig van de week aan Bas gevraagd of hij mijn kaart wilde opwaarderen..ik word er nl heel nerveus van, als ik bij die automaat sta…bang dat ik iets verkeerds doe hahahahaha..geef mij maar de fiets!

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Fijn dat hij dat voor je kon doen. Ja, je moet goed opletten en dat is weleens lastig als er andere reizigers in je nek staan te hijgen.

      Reageren

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *