Op zondag 6 april 2019 verdween Dotje uit ons huis. Haar eigenaar moest haar opeens terug en hij stuurde zijn moeder om dat te regelen. Op dat moment was ik elders met mijn vriendinnen en Ronald was thuis. Het heeft een hele tijd geduurd voor ik aan Dotje kon denken zonder dat de tranen over mijn wangen biggelden. Het doet nog steeds pijn en ik ben dan ook blij dat de meisjes er nu zijn.

In eerste instantie was ik van plan de week erna weer met Blaze te gaan lopen. Het kwam er steeds niet van en toen durfde ik niet meer naar Carla te gaan. Want ik was bang dat Dotje toch weer bij haar gedumpt zou zijn. Dan zou ik haar weer zien, met haar gaan wandelen en dan moest ik haar toch weer achterlaten. Dat kon ik niet aan en ik denk dat het voor haar ook moeilijk zou zijn. Zo verliepen dagen, weken en maanden.

Eventjes hebben Ronald en ik overwogen om geld voor Dotje te bieden. Ronald verzuchtte zelfs dat hij zijn vakantiegeld over zou hebben voor haar en ik had op een gegeven moment geld van mama geërfd- genoeg voor wel een heel nest verse Mechelaars. Uiteindelijk hebben we het niet gedaan omdat we het gevoel hebben dat ze ons toch niet gegund werd.

Vandaag kwamen we Carla weer tegen in de supermarkt. Ze riep meteen dat het haar zo speet en dat ze zich schaamde. Wat een onzin- zij had dat hele gedoe toch niet verzonnen? Ze kwam gewoon de kastanjes uit het vuur halen voor haar egoïstische zoon. We hebben lang staan praten in het pad met conserven. Het gaat goed met Dotje, maar haar eigenaar heeft een nieuwe baan waardoor hij de hele week van huis is.

Bijna ging ik weer huilen, want ik weet dat er dan niet perfect voor haar gezorgd wordt. Toen vertelde Carla dat haar zoon weer aan het hinten was op een verblijf bij oma. Ze  heeft tegen hem gezegd dat hij dom gehandeld heeft, want voor zijn hond is acht maanden lang erg goed gezorgd. Ronald redde de situatie door snel te zeggen dat we nu in ieder geval geen last hadden van al dat decembergeknal waardoor Dotje helemaal gek werd.

Ach, als Dotje iets langer was gebleven, had ik een huisje geboekt in een vuurwerkloze omgeving. Dat doen de achterburen ieder jaar met hun geweldige mastiff die ook niet tegen harde knallen kan. Nu konden we rustig thuisblijven. Enfin, we hebben afgesproken dat Carla binnenkort gezellig op de koffie komt. Kan ze meteen zien wat er in en rond het huis veranderd is.

Ronald opperde dat ze Blaze zou meenemen. Wat een goed idee. Want ook hem heb ik enorm gemist. De meisjes zullen in het begin wel een beetje bevreesd zijn voor die grote lomperik, maar het zou zomaar erg goed kunnen gaan. Wij zeggen altijd dat Popje erg op haar oudste broer lijkt en misschien verdwijnt er wat angst bij Fluffy omdat Blaze zo stoer en zachtaardig is. Zodra hij hier is, ga ik heel veel foto’s en filmpjes maken.