Dag 3723: Naar het park

dav

Gistermiddag ging ik een wandeling maken met Popje. Zij heeft veel meer energie dan haar zusje en kan een extra uitstapje dus wel gebruiken. We staken over bij de rotonde en toen viel mijn oog op het prijzenbord van het benzinestation. Ooit wist ik precies wat een liter kostte, want ik kwam er twee keer per dag langs met Dotje. Die me ’s ochtend naar het park trok omdat ze graag met de bal wilde spelen.

Impulsief besloot ik met Popje naar het park te gaan. Maar niet voordat ik tegen mezelf had gezegd dat ik niet mocht gaan huilen. Want ik wil niet dat Popje denkt dat het een beladen plek is. Hoe dan ook, ze trippelde lekker met me mee. Rook wat aan het gras en leek geen haast te hebben. Het was wel een beetje moeilijk voor mij- ik kwam langs de plekken die ik begin april vorig jaar voor het laatst gezien had.

De herinneringen zijn heel mooi. Aan het begin van het park liet ik Dotje los en gooide ik met de bal. Die kwam ze braaf terugbrengen. Ze luisterde ook zo goed als we andere honden tegenkwamen. Ze heeft een wat bangige meneer eens helemaal versteld doen staan toen ze rechtsaf ging toen ik dat zei. Kon die man rustig doorlopen met zijn schoothondje.

Op het heuveltje heb ik uren gestaan. Soms gooide ik de bal over de heg, soms op het grasveld voor mijn neus. Heb er aardige mensen ontmoet die Dotje en mij misten, zo hoorde ik van iemand. Het gras vaart wel bij onze afwezigheid, zag ik gisteren. Dotjes gedender door het gras zorgde voor fikse modderpoelen.

Popje wordt hier voorlopig niet losgelaten. Zo goed luistert de niet en straks vliegt ze misschien achter een kat of konijn aan. Dat is erg gevaarlijk, want het park ligt aan een drukke weg. We zullen wel vaker naar deze plek gaan. Misschien gaat Fluffy ook een keertje mee. Om te kijken of ze het daar ook eng vindt. Wie weet kom ik er straks regelmatig met mijn meisjes.

IMG_20200213_165725

6 gedachten over “Dag 3723: Naar het park

    1. Pippi Bericht auteur

      Ik dacht dat het geen combinatie zou zijn, zo’n pittige en nerveuze Mechelaar en ik. Maar wat klikte het goed. Ze was echt mijn meisje. Het was heel pijnlijk dat ik haar weer terug moest geven. Bijna had ik gereageerd op een verhuishond, ook een grote Mechelse dame. Toch kon ik het niet. Ik wil ook geen honden die op een vroeger hondenkind lijken.

      Reageren

Laat een reactie achter op Pippi Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *