Dag 3727: Levensvragen voor een goed gesprek (9+10)

mde

Vannacht had ik weer eens moeite met het inslapen nadat ik was wezen plassen.  Eerst maakte ik me daar zorgen over, nu geniet ik maar van de warmte die van de meisjes af straalt en de stilte. Meestal val ik uiteindelijk weer in slaap om dan betrekkelijk snel weer wakker te worden van de wekker. Het is dan ook zelden dat ik na het ontwaken nog weet waarvan ik gedroomd heb. Maar vanochtend wist ik het nog wel.

Een stukje droom had ik wel vaker: een scène op een afdeling van een warenhuis. Daar is uitverkoop van make-up en ondanks het feit dat ik van cosmetica hou, koop ik er niks. Maar het andere deel van mijn droom was helemaal nieuw: ik zag mezelf staan achter een rostrum. Tijdens de afscheidsdienst voor mijn moeder. In mijn droom zei ik nog veel meer dan wat ik bijna twee jaar geleden in het echt zei.

Toen had ik het niet over alles waarvoor ik haar dankbaar was. Ze haalde zelf nooit rottigheid uit en vergaf de mensen die haar slecht behandelden. Mooi van haar. Maar ze had nog meer dat ik nooit zal vergeten. We konden soms onbedaarlijk lachen. Ooit wilde ze een kaart sturen aan iemand die ik walgelijk vond. Maar ja, hij was toch familie en nog ziek ook. We vonden een een Peter van Straaten kaart. Er stond iets in de strekking van Je bent helemaal niet zo’n lul op. Toen zei mama opeens Maar hij is wel een lul! Nou, ik heb die avond een nestgenoot gebeld met de mededeling Mama zei lul!

Zonder mama’s goede raad had ik een paar mensen een pittige brief gestuurd. Liever was ik langsgegaan, maar ik wist dat ze voor mij de deur toch niet zouden openen. Nu weet ik dat ze gelijk heeft gehad. Omdat het toch niets had uitgehaald. Graag had ik nog gezegd dat ik haar toen al zo miste. Dat ik haar een paar keer per dag wilde bellen. Iets dat trouwens nog steeds niet over is. Men had best mogen weten dat we vroeger alle door de VPRO uitgezonden films van Rainer Werner Fassbinder bekeken. En dat terwijl ze best ouderwetse denkbeelden kon hebben.

Zij wist precies hoe slecht ik het getroffen had met mijn schoonfamilie. Mijn lieve mama die altijd het beste in iedereen zag, vond die mensen monsters. Ze was zo boos toen ze begreep dat die mensen gewoon stonden te liegen toen ze zeiden dat ze dol op me waren. Ze heeft de familie van Ronald dan ook nooit uitgenodigd voor een etentje. Door te laten merken dat ze achter me stond en heus wel door had hoe de vork in de steel zat, heeft ze me gesteund. Ze zei altijd dat niemand het zou geloven als het in een boek of film voorkwam.

Toen ik wakker werd, realiseerde ik me dat ik niet genoeg heb gezegd toen ik voor een groot publiek stond. Maar het geeft niet. Er waren namelijk alleen mensen die van haar hielden en goede herinneringen aan haar hadden. Daarvoor hoefde je haar niet eens heel goed te kennen.  Maar graag had ik het nog eens uitgesproken. Daarom doe ik nu maar mijn best om een beetje meer te leven zoals mama.

Daar hoort ook het verzamelen van spullen bij. Want met wat op de achterkant van het kaartje staat, kan ik helemaal niks. Want ik ben helemaal niet zo snel tevreden. Natuurlijk, ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat het waarschijnlijk niet veel beter kan, maar ik streef er toch naar om echt tevreden te zijn. Jammer dat ik mijn klankbord kwijt ben, want met mama kon ik over dit soort dingen praten. Uiteindelijk ben ik heel dankbaar dat ik heel lang zo’n geweldige moeder mocht hebben.

mde

4 gedachten over “Dag 3727: Levensvragen voor een goed gesprek (9+10)

    1. Pippi Bericht auteur

      Ik zal altijd an haar denken. Gelukkig heb ik haar gezegd hoeveel ik van haar hou. Maar het is nooit genoeg. Ik werd heel rustig wakker. Vond het wel een goed idee- jammer dat ik het niet over kon doen.

      Reageren

Laat een reactie achter op Pippi Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *