Dag 3749: Een jaar later

mde

Een jaar geleden kreeg Ronald een hersenbloeding. Een paar dagen lang gooide hij pijnstillers naar binnen alsof het snoepjes waren en het hielp niets. Gelukkig mocht ik een paar dagen later een afspraak met de huisarts maken en toen bleek het mis te zijn. Het was maar goed dat we destijds Dotje in huis hadden. Zij vermaakte zich wel en we konden haar gelukkig uren alleen laten. Uiteindelijk heeft Ronald slechts één nacht in een ziekenhuis doorgebracht. Plus een groot deel van de volgende dag in een ander hospitaal, maar daarna mocht hij weer naar huis.

Gisteren schreef ik wat over zijn eerste nachtdiensten die hij binnen een jaar na de hersenbloeding draaide. Hij is nog steeds parttime aan het werk en hij hoopt snel meer uren te mogen werken. Als ik me bedenk hoe het een jaar geleden met hem ging, ben ik verbaasd en dankbaar dat hij zo snel opgeknapt is. Een jaar geleden kon hij bijna niets en toen moest hij ook nog eens voor mij zorgen toen ik een paar maanden later mijn enkel brak. Het zat ons zeker niet mee.

Toen ik met hem mee ging toen hij naar een intake gesprek op het revalidatiecentrum ging, ben ik me rot geschrokken. Dat hij zo langzaam liep was het ergste natuurlijk niet. Maar die testjes- het bleek onmogelijk om woorden te onthouden en verbanden te leggen. Op dat moment zonk de moed me in de schoenen. Zou het ooit goed komen? Om op andere momenten weer het gevoel te krijgen dat hij met de kraakwagen mee kon, want hij was af en toe heel onaardig tegen mij. Dat was niet nieuw, maar ik kon het niet hebben van iemand die mijn hulp nodig had.   Gelukkig was het over nadat ik erover begon tijdens een gesprek met een maatschappelijk werker.

Vanaf dat moment ging het trouwens beter. Drie keer per week moest hij naar het revalidatiecentrum. Omdat hij geen zware medicatie meer had, mocht hij met de auto. Overigens is hij op eigen initiatief heel snel gestopt met de morfine en heeft hij zelfs de verpakking ibuprofen niet opgemaakt. Helaas is hij weer begonnen met roken, iets dat iemand met longemfyseem beter niet kan doen. Maar hij heeft beloofd dat hij zal stoppen met het gebruik van pillen van de huisarts. Zodra hij weer fulltime kan werken, zo is mij beloofd.

Je zou zeggen dat hij het maandenlang rustig aan heeft gedaan. Nog geen drie weken na de hersenbloeding liet hij Dotje al zelfstandig uit. Twee weken later begon hij aan de achtertuin. Hij nam af en toe pauze, maar de klus was heel snel geklaard. We gingen in die tijd vrijwel dagelijks naar de bouwmarkt en dat heeft hem juist geïnspireerd om alles zo mooi mogelijk te maken. Na de zomer is hij weer aan het werk gegaan. En ik durfde hem af en toe alleen thuis te laten.

Met de meisjes heeft hij heel veel gedaan, vooral toen ik met die gebroken enkel zat. Het moet zeker in het begin zwaar zijn geweest, maar hij heeft het toch maar mooi geflikt. Hij gaat weer wat vaker veel te laat naar bed omdat hij zonodig weer naar een voetbalprogramma wil kijken. Hij bestelt de laatste tijd wat vaker eten, want hij heeft niet altijd zin om te koken. En als het op het werk druk was, zie ik dat wel aan zijn loopje als hij de tuin inloopt. Maar hij heeft in een jaar heel veel progressie geboekt. Nu hopen we dat hij gewoon pech heeft gehad en dat het hem nooit meer overkomt.

11 gedachten over “Dag 3749: Een jaar later

  1. Cindy

    Bizar kort geleden eigenlijk nog. En wonderbaarlijk snel hersteld als je zo de terugblik leest. Gelukkig maar.
    Was zeker niet makkelijk voor jullie. Wellicht heeft het bezig blijven juist aan het herstel bijgedragen.

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Ik zat laatst naar de foto’s op mijn telefoon te kijken. Zag een paar nare foto’s van een zieke Ronald en al snel de bewijzen van een mooie zomer. En ik vind het wonderbaarlijk dat hij niet heeft tegengestribbeld toen ik de meisjes wilde adopteren. Zij hebben hem ook geholpen met beter worden, dat weet ik zeker. Het is snel gegaan en daar ben ik zo dankbaar voor.

      Reageren
  2. Linda

    Heftig allemaal hė, en wat een vooruitgang ook weer…hoop dat het nu rustig blijft bij jullie en dat jullie lekker van de meisjes kunnen genieten..

    Reageren
  3. chucky1012

    Wat er in zo een korte tijd allemaal kan gebeuren….
    Het is bizar en wonderbaarlijk wat er gebeurd was….
    Wat is je man zo goed hersteld.
    Bezig blijven had jullie zoveel goeds gedaan…
    Ook alle schatten van honden.
    Maar ook jij RESPEcT hoe jij jouw goed gehouden had en ook de gesprekken bijgewoond had met artsen.
    Petje af…
    Jou man had zich goed bezig gehouden met het opknappen van het huis, project tuin etc….

    Xoxo

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Er is zeker veel gebeurd in het afgelopen jaar. Het verbaast me dat Ronald zo snel herstelt. Het duurt nog wel even voor hij weer 100% aan de slag kan, maar het is al zo’n grote verbetering. Daar ben ik erg blij mee. We doen het verder rustig aan en genieten van al het moois om ons heen. Mika heeft een leuke vriendin die graag hier is en we hebben de meisjes- er zijn heel wat mensen die het niet zo goed hebben!
      xoxo

      Reageren
  4. Myrna

    Er is veel gebeurd bij jullie en ik ben zo blij dat Ro zo goed hersteld is. Jij bent een krachtig persoon want je hebt je staande moeten houden. Jij hebt veel voor je kiezen gehad.
    Samen hebben jullie je er doorheen geslagen.
    De meisjes adopteren heeft jullie heel gelukkig gemaakt en nu vooruit kijken en genieten.

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Ik moet toegeven dat ik nu over een een klein dipje aan het raken ben. Het slapen ging de afgelopen tijd moeizaam. Tot ik me realiseerde dat ik al die tijd goed sliep omdat ik wel moest. Het was niet eens zwaar, maar als ik toen constant wakker gelegen had, was het niet goed gegaan. Nu denk ik hoe hij zo snel aan de gang kon gaan in de tuin. En wie gaat er nou twee meisjes adopteren in zo’n slopende tijd? Maar het is inderdaad goed voor ons geweest.

      Reageren
      1. Myrna

        Kleine dipjes zullen er altijd zijn. Is ook niet erg , zolang je er maar niet in blijft hangen.
        Ja 2 meisje adopteren was heel stoer van jullie.

        Reageren
        1. Pippi Bericht auteur

          We komen er altijd weer uit hoor. En alhoewel ik hartstikke gelukkig ben met de meisjes, denk ik weleens of we niet volkomen getikt waren. Want het was in het begin heel veel werk. Ach, het heeft zo moeten zijn. Had ze niet willen missen.

          Reageren

Laat een reactie achter op Myrna Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *