Dit is een oude foto hoor. Dotje heb ik al meer dan een jaar niet meer gezien. Dat wil ik ook niet, want mijn hart was gebroken toen we haar terug moesten geven. Ze was toen bijna tien jaar oud en misschien ziet ze er nu uit als een oud hondje. Als ze me niet meer zou herkennen zou het vreselijk zijn. Want ik had nooit gedacht dat ik na BAM en Blaze evenveel van een derde hondenkind zou kunnen houden. Toch gebeurde het.
Inmiddels voel ik me een stuk beter nu ik Fluffy en Popje heb, maar ik merk steeds vaker dat ik een enorme zwak heb voor Mechelse herders. Op straat kom ik er zelden eentje tegen. Op Instagram daarentegen zie ik er heel veel als ik de boel een beetje aan het verkennen ben. Schattige pups en geweldig goed getrainde exemplaren die zomaar tegen een bakstenen muur oplopen. Dan moet ik hardop tegen mezelf zeggen dat ik geen pupje wil dat om de drie uur moet plassen en dat ik te lui ben om de hele dag bezig te zijn met trainen.
Mechelaars zie je ook vaak op de televisie. Wij vinden het helemaal niet zo lollig om te zien hoe politieagenten vermeende misdadigers opsporen, maar zodra er een politiehond aan te pas komt blijken we allebei toch te willen kijken. Goed opgeleide politiehonden, het type dat vroeger regelmatig in de broek van Ronald hing, blijven ons fascineren. Komt het door het mooie slanke uiterlijk, die ongelooflijke drive of is het het samenspel tussen mens en dier?
Dat ik een Mechelse herder zo fijn zou vinden had ik niet verwacht. Dotje kende ik al langer voordat ze hier in huis kwam en ik heb haar ook samen met Pebbles uitgelaten. Toen ze hier was hebben we veel lange wandelingen gemaakt en ik vond het heerlijk dat ik haar in het park los kon laten. Ze was zo op mij gericht dat ze zich niets aantrok van de auto’s op de weg ernaast en andere honden negeerde ze ook. Daar heeft haar eigenaar vast heel hard aan gewerkt.
Voor mij was het een wonder en we hebben veel indruk gemaakt op andere wandelaars met honden. Aan de mensen zag ik dat ze in eerste instantie vaak wat bang waren. Totdat Dotje bewees dat ze erg goed kon luisteren. Dan stuurde ik haar naar rechts als wandelaar en hond naderden. Gewoon door te zeggen dat ze het moest doen. Ze vond het geen enkel probleem. Ze was dan ook bijna perfect.
Wat niet goed ging was dan wel behoorlijk verschrikkelijk. Een paar maanden lang had ze last van vuurwerk en dan was er geen land met haar te bezeilen. Dat scheen ze al haar hele leven te hebben gehad. Ze was niet de enige hond die niet geen vuurwerk kon en ik ken er zelfs eentje die er zelfs aan overleden is. Zijn hart kon de stress niet meer verwerken. Wij hadden al bijna een huisje in een vuurwerkvrij vakantiepark gehuurd- al snapten we wel dat die noodgreep maar een paar dagen soelaas ging bieden.
Uiteindelijk heb ik niet voor een Mechelaar gekozen toen we plotsklaps zonder hond kwamen te zitten. Omdat ik geen hond wilde die me aan Dotje deed denken. Tot ik er eentje op verhuisdieren.nl zag. Wat kon mij het schelen dat ze al 12 jaar oud was. Ronald ging schoorvoetend akkoord. Maar de volgende dag was ze van de website verdwenen. Nu hebben we twee kleine meisjes, schattige blonde hondjes.
En toch ging ik gisteren toen we met z’n drietjes op de bank zaten naar een film kijken die ik vroeger nooit zou hebben uitgekozen. De hoofdpersoon was een getraumatiseerd uit Afghanistan teruggekeerde speurhond. Er zat alles in waar kinderen gek op zijn: gemene vrienden, slechte vrienden, een prille liefde, criminele zaken, een lastige vader, overleden grote broer, een lieve moeder en een gelukkig einde. Daar gaat een weldenkend mens toch niet naar kijken. Maar ik wel, want de hond was een Mechelaar.
Voor zo’n hond ben ik te oud en vooral te lui. Het is veel werk om een hond goed te trainen. En laten we vooral niet vergeten dat ik al twee schatjes heb. Die zouden aandacht tekort komen als ik een grote broer of zus zou adopteren, zeker als het er eentje is die je bezig moet houden. Volgend jaar hoop ik zestig te worden en dan moet ik duimen dat ik nog minstens tien jaar te leven heb. Deze twee meisjes moet ik oud zien worden. Naar Mechelaars kijk ik dan maar als ze op de buis verschijnen.
Het geweldige gevoel dat ik samen heb kunnen werken met een hond als Dotje zal me altijd bijblijven. Ronald zag het op een gegeven moment ook en daarom lichten zijn ogen ook op als hij een speurhond aan het werk ziet. Om vervolgens Fluffy op schoot te trekken en haar te kussen en knuffelen. Met Popje speelt hij soms heel wild, maar hij noemt haar Poppedeintje en legt haar uit hoe je een plafond verft. Er komt vast een tijd dat ze net zo goed luisteren als Dotje en die zwarte haren op hun rug wijzen misschien op een voorouder die op een Mechelaar leek.
Blijft lastig, hė, zo moeilijk om eraan te denken…Heb het ook hoor, op tiktok komen al die lieve honden voorbij, daar doe ik het maar mee 🙂
Maar ik mis iedere hond die hier ooit gewoond heeft hoor.
Wat heb je dit stuk mooi geschreven, wat heb je toch een goed hart. Het raakt me wat je hier schrijft.
Ze was mijn eerste meisje en ik zal haar nooit vergeten.