Fluffy en Popje kwamen in ons leven via verhuisdieren.nl. Er stonden twee honden op die helaas al vergeven waren, maar ik kreeg wel een bericht van de stichting dat ze op zoek konden gaan naar twee onafscheidelijke honden. Binnen enkele dagen konden we ons verheugen op de komst van de meisjes. De site ben ik blijven bezoeken en ik raakte geïnteresseerd in senior honden. Het zat me niet lekker dat ze niet makkelijk een goed tehuis konden vinden.

Vorige week begon Ronald over het adopteren van een oudere hond. Het zou goed kunnen zijn voor de schrikachtige Fluffy en we konden wellicht de laatste jaren van een leuke hond wat fijner maken. We schreven ons opnieuw in als supporter en konden op zoek gaan naar een oude reu. Hierboven zie je hem- het is de hond die ik al twee weken volgde.

We legden contact met de stichting die Spaanse straathonden opvangt en we begrepen waarom deze elfjarige lieverd nog steeds in de opvang zat. Hij is oud, te dik en hij heeft Leishmania. Aan zijn leeftijd is niets te doen, wij gaan lekker met hem wandelen en hij krijgt medicatie die mensen tegen jicht slikken. Hij schijnt  heel oud te kunnen worden met deze ziekte die in landen rond de Middellandse Zee door zandvliegjes wordt verspreid. Sterker nog: hij is al oud.

Wat ook niet helpt zijn dat halve rechteroor en de littekens op zijn kop. Wij vinden dat niet erg. Dat hoofd van hem doet me denken aan een oude bokser. Dat kwam van pas tijdens het brainstormen over zijn naam, want Herman en Elvis werden wederom afgekeurd. We hadden vroeger al een kat die Tyson heette, dus wellicht was Big George een optie?  Of misschien onze hond noemen naar een voormalig slachtoffer van Iron Mike, Holyfield? Sonny, Cassius of Marciano?

Er zullen vast mensen zijn die hem niet mooi vinden en wij wilden hem een naam geven die hem zelfvertrouwen zou geven. Dus heeft hij sinds vandaag twee mooie namen: Apollo Adonis. Naar de heren Creed. Maar hij zal wel vaak Beertje genoemd worden, want het is een beer van een hond. Toen ik hem voor het eerst zag, dacht ik gelijk Schwarzenegger! Apollo heeft brede schouders en de achterkant moet nog wat gespierder. Dat komt wel.

Jawel hoor: we hebben er weer een vaderskind bij. Apollo is gek op knuffels en als je hem aankijkt zie je aan zijn ogen dat hij wat aandacht wil. Hij is soms zo enthousiast dat hij tegen je opspringt. Gelukkig doet hij dat niet al te vaak, want hij is behoorlijk zwaar. Apollo weegt meer dan je moeder, zei Ronald tegen Mika. Mwah, dat geloof ik niet. Maar ik ga hem niet wijzer maken natuurlijk. In ieder geval hebben we er een aanhankelijke hond bij. Perfect zal hij niet zijn, maar hij is wel superlief.

Zoals veel grote honden drinkt Apollo zo enthousiast dat de hele keuken blank stond nadat hij zijn dorst had gelest. Hij heeft helaas een keertje in de kamer geplast, maar dat neem ik hem niet kwalijk. Het schijnt dat hij in zijn hele leven slechts drie dagen bij mensen in huis is geweest. Toen werd hij teruggebracht naar het asiel omdat het niet klikte met de kat. Wij hebben geen katten meer, dat scheelt.  Jammer genoeg had hij wel een hele vette vacht. Maar het wassen in de carport ging geweldig. Dat gaan we binnenkort nogmaals doen, want Apollo ruikt meer naar hond dan zijn zusjes.

En hoe gaat het met de meisjes? Nou, Popje is net als haar moeder wat afstandelijk, maar Fluffy vindt het wel wat, zo’n grote broer. Bang zijn ze niet voor die grote en zware hond. Die op de grond achter onze stoelen lag toen we aan het eten waren. Hij lag heerlijk te snurken. Nu ligt hij samen met Ronald op de buitenbank. Daarnet lag Fluffy er ook.

Hoe het ’s nachts moet, weten we niet. Want Apollo heeft nooit een huiselijk leven gekend. We hebben een mand voor hem neergezet, maar ik vrees dat hij daar niet in past. Het zou me niet verbazen als hij achter de meisjes aangaat als zij naar bed trippelen. Toen we hem ophaalden, moest hij door twee personen in de achterbak worden getild, na de wandeling die we daarna maakten, sprong hij er zo in. Wie weet is hij sterk en handig genoeg om de wenteltrap te gebruiken.

Het is niet niks, een oude hond adopteren. Apollo is niet gewend wat we zijn zusjes hebben geleerd. Er zullen heus wel momenten komen waarop we ons zullen afvragen wat we ons op de hals gehaald hebben. Voorlopig zijn we heel blij met hem en voelt het goed dat we kunnen voorkomen dat hij in de opvang zijn laatste adem uitblaast. Je weet nooit hoe lang hij nog heeft. Maar als hij onverhoopt binnen korte tijd met zijn pootjes omhoog ligt, kunnen we zeggen dat het bij ons een feest was.

Oh ja, we hebben geen idee wat voor soort hond het is. In zijn Spaanse paspoort staat dat het een Mastinkruising is, in Nederland gaat hij door voor een Labradorkruising. Vooralsnog is hij niet waaks en dat was hij in de opvang ook niet. Hij heeft nog geen poging gedaan in het water te springen, dus zit er misschien meer in zijn genenvijver dan ons werd verteld. Ons boeit het niet. Wij houden nu al van hem.