Dag 3858: Vaderskindjes

dav

Ronald is net zoals ik niet opgegroeid met honden. Misschien namen we daarom wel drie katten. Maar die gingen allemaal dood, van ouderdom. Veel later kwam BAM en hij was de grote hondenliefde van mijn man. Waarschijnlijk omdat ze hetzelfde karakter hadden. Met BAM sloten we ons vaak aan bij een hondenuitlaatgroepje en daar leerden we andere honden kennen.

Omdat hij niet van kletsen houdt, ging hij zich bezighouden met het groepje van drie herders. Ging hij met een balletje of een tak gooien. Eén hond, de al wat oudere Djara, liep voor de aardigheid een meter mee met de dolle Duitser en de pittige Mechelse. Direct keerde ze terug om tegen Ronald aan te staan en een snoepje te bietsen. Ze vond hem geweldig.

Dat bleek wel toen we haar opzochten toen ze op haar sterfbed lag. Toen ik bij haar kwam, keek ze me heel lief aan en wilde ze best geknuffeld worden. Voor Ronald stond ze op. Om zich net zo te gedragen als tijdens die avonden in het park. Toen ben ik mijn eigen man toch heel anders gaan zien. Want honden liegen niet en zij voelen precies aan wie het waard is om van te houden.

We zijn vaak op pad geweest met BAM, Blaze en Pebbles. Ze hingen om hem heen en kregen niet genoeg van al die wilde spelletjes die hij zo leuk vindt. Pebbles heeft hier niet gewoond, maar als ze er was, zat ze tegen Ronald aan. Net als Blaze die net als BAM een enorm vaderskindje bleek te zijn. Ja, ik liet de honden uit, maar ze waren echt gek op hem. Het is maar goed dat ik geen jaloerse inborst heb.

Dotje was mijn meisje. Net toen Ronald begon te ontdooien en in recreatiegebieden met haar ging spelen werd ze teruggevorderd.  Hij vond het vreselijk. Niet alleen voor mij, maar ook voor Dotje. En een klein beetje voor zichzelf, want hij was erg gecharmeerd geraakt  van het ras. En dat terwijl hij er vroeger regelmatig eentje in zijn broek had hangen.

Met de meisjes was het direct raak. Ronald is helemaal geen type voor schattige hondjes, maar hij is zo leuk met Fluffy en Popje. Ook zij lopen met hem weg. Ze vragen zelf om knuffels en ondergaan alle kusjes met veel plezier. Met de meisjes kan hij ook wild spelen. Dat vinden de vaderskindjes prima terwijl ik dan roep dat hij voorzichtig moet zijn met de baby’s.

Toen kwam Apollo, de oude hond die ons hart stal toen hij op ons kwam aflopen. De eerste mensen hebben al rechtsomkeert gemaakt toen ze Apollo zagen en ook met hem gaan we geen volle zalen trekken. Er is weer een vaderskindje bij, want ook Apollo is enorm gericht op zijn vader. Dat maakt de dagelijkse wandeling ontzettend fijn en gezellig. En daarna zijn ze de hele dag niet meer bij Ronald weg te slaan.

dav

8 gedachten over “Dag 3858: Vaderskindjes

  1. Myrna

    Ohhhh wat een genot om te zien hè.
    Kijk die grote Apollo eens aanhankelijk zijn, wat een match.
    Ook die 2 schattige hondjes hebben hun vaders hart gestolen.
    Je moet wel een goed mens zijn als alle honden die je tegenkomt je een warm hart toedragen.

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Toch niet te geloven dat ik hem weleens een beetje zat ben? Duurt gelukkig niet lang, want ik weet heus wel dat ik geen leukere vent zal vinden. En zo geweldig met de hondenkinderen hè. Allemaal zijn ze dol op hem.

      Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Hij heeft het in zich. En ja, ook Apollo schijnt eng te zijn. Da had ik met Blaze en Dotje ook hoor. En ik had helemaal bekijks als ik met twee Mechelaars liep 🙂

      Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      We hebben altijd bijzondere honden in ons leven gehad. En nu deze drie….. Wat een rijkdom!

      Reageren

Laat een reactie achter op Linda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *