Dag 3865: #tbt #63

IMG_20200709_130035

Vorig jaar gingen we afscheid nemen van ons ouderlijk huis. Gewapend met mobiele telefoontjes liepen we door het huis, foto’s makend van alles waar we zulke mooie herinneringen aan hadden. Het behang in de gudang, de kast onder de trap. Bruin met goud- daar zou ik nog wel een rol van willen hebben. Het gat in de slaapkamerdeur dat mama trachtte te verbergen door er een halve bol, deel van een oorbel, op te plakken.

De onhandig geplaatste medicijnkast, bovenaan de trap. Dat niemand daar het hoofd tegen gestoten heeft, is me een groot raadsel. We keken rond in al die kamers die ooit ingericht waren als slaapkamer. Zoals een soort kast die door het plaatsen van een klein Veluxraam een heel knus kamertje werd. Het kleine slaapvertrek waarin mijn broertje ooit sliep en dat later ingepikt werd door papa.

We maakten foto’s van Charles en zijn zoon Luuk die uit het raam naar buiten keken. Een uitzicht waarvan we nooit meer zouden kunnen genieten. Nou ja, dat konden we al een tijdje niet.  Want wat je dan zag was de tuin van de enge buren. Wij hebben de schurft aan buurtgenoten die achter onze rug om over ons roddelden en daardoor Ronald bijna een gevangenisstraf hebben aangesmeerd. Mama had zo mogelijk nog engere.

Meerdere keren kwam de buurman aan de deur. Of mama maar even wilde meebetalen aan de  schutting waar ze geen behoefte aan had, want ze had een fraaie ligusterhaag. Een schoorsteen zou haar ook duizenden euro’s kosten, maar daar heeft een zwager een stokje voor gestoken. Toen buurman en zijn vader bezig waren op het dak van de schuren werd mama zelfs uitgescholden door die ouwe vent. Het zou haar schuld zijn dat er water op zijn zoons platte dak lag.

Toen we het huis verkoopklaar maakten werd er weer om geld gevraagd. Er was lekkage ergens op het dak. De reparatie zou voor onze rekening zijn. Nou, er is een expert ingeschakeld die tot de conclusie kwam dat het juist andersom was. Dat bericht is door de buren niet met gejuich ontvangen natuurlijk. Misschien reageerden ze wel zo onfatsoenlijk toen Renée kwam melden dat mama was overleden. Want dat doe je netjes, zelfs als je geen goede band hebt. Nou, ik had het niet gedaan hoor.

Wij dachten altijd dat de buurman de engste was. Daarom zetten we altijd onze auto voor zijn deur als we op visite kwamen. Alle broers en zussen deden het en we grapten dat we die parkeerplek zouden blijven gebruiken als we in de buurt moesten zijn. Maar de buurvrouw was nog enger. Echt stuitend was hoe ze reageerde op het nieuws. Geen woorden van medeleven, maar keihard zeggen dat onze moeder altijd zo vervelend was. Dat zij helemaal niks mochten van haar.

Eh, wat wilden ze dan? Een setje beveiligingscamera’s waar mama voor zou moeten dokken, bijvoorbeeld. Het zou ook best kunnen dat er een boom of struik was waar ze een hekel aan hadden. En op een gegeven moment werden hun pakketjes natuurlijk ook niet meer aangenomen. Toen het huis was verkocht hadden we een beetje medelijden met de kopers. Want we hadden vernomen dat het vriendelijke mensen zijn. Waar gezellige praat bij de kapper al niet toe kan leiden.

Later hoorden we via hetzelfde kanaal dat de enge buren hun huis gingen verkopen. Want die nieuwe buren gingen hun huis uitbouwen! Daar waren ze zeer verbolgen over. Bang voor geluidsoverlast? Zou er wat minder zon hun tuin binnenkomen? Het huis was erg snel verkocht. Tja, een populaire buurt hè. Daarna hebben we niets meer gehoord van die mensen. Die zijn vast opgehoepeld naar een buurt waar ze een wat makkelijker te manipuleren buurvrouw hebben.

7 gedachten over “Dag 3865: #tbt #63

  1. Linda

    Wat een enge mensen heb je toch…ze dachten vast, dat kleine, oude vrouwtje, kunnen we wel een poot uitdraaien…maar zo zie je maar, komt vanzelf goed 😉

    Reageren
  2. Natasja

    Wat een engerd heb je toch! Jammer dat ze niet eerder verhuisd zijn. Had je moeder nog wat rust mogen ervaren.

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Het zijn hele enge mensen. Gelukkig zijn ze weg. Ze hadden ook geen contact met de mensen in de straat. Hun huis zat altijd potdicht zodat je niets kon zien. Dat was al vanaf dag 1. Normaal gesproken komen straatgenoten iets lekkers brengen, maar deze mensen hadden alle ramen geblindeerd met oude kranten. Toen wisten we al dat het rare types waren.

      Reageren
  3. Myrna

    Ik heb letterlijk hetzelfde meegemaakt als je mama in mijn vorige huis.
    Ik ga er niet verder op in want er komen dan nare gevoelens naar boven, het is een periode waar ik liever niet meer aan denk.

    Reageren

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *