Dag 4005: #tbt #76

Screenshot_20201125_105916

Deze foto is vast al vaker voorbijgekomen. Het is dan ook een zeer dierbare herinnering. Omdat mijn moeder hier in haar eigen deuropening staat natuurlijk. Maar ook omdat ik nooit foto’s maak als ik iets leuks aan het doen ben. Van verjaardagen, feestjes en etentjes -in onze familie is dat één fijne gebeurtenis- heb ik dan ook erg weinig fotografisch bewijs.

Wat mij ertoe bracht om met de camera klaar te staan nadat ik aangebeld had, weet ik echt niet meer. Wel dat het resultaat iedere keer weer tranen in mijn ogen oplevert. Moet je haar nou zien staan. Altijd blij als ze haar kinderen en kleinkinderen weer eens op bezoek kreeg. Ze trok er niet speciaal iets moois voor aan, maar die sjaal is wel heel feestelijk.

Het huis is allang verkocht en Renée is op de housewarming geweest. Ze mocht meer zien dan alleen de begane grond en ze zegt dat het heel anders is. Het deed niet eens pijn, want met mama is de hele sfeer veranderd. Het is niet meer ons ouderlijk huis sinds we de boel hebben leeggehaald. Dat is alweer meer dan een jaar geleden.

Maar ik zal nooit vergeten hoe fijn het was als we in de voortuin stonden en de deur opengegooid werd. We hadden allemaal een sleutel, maar die gebruikte ik alleen als mama liever niet in de deuropening wilde staan omdat ze bijvoorbeeld een verkoudheid had. We werden naar binnen gedirigeerd en dan zagen we de met lekkers volgeladen eettafel.

Het verdriet verdwijnt nooit en daarom is het maar goed dat er steeds meer foto’s boven water komen. Maar van alle foto’s die ik van mijn moeder gezien heb, is dit toch wel mooiste. Technisch gezien niet, want echt scherp is ‘ie niet. Maar ik zie behalve mama nog veel meer op de foto.

De vloer is gebeitst met spul dat Ronald en ik Emily cadeau hadden gedaan voor de woning die we met de hele familie opgeknapt hadden. Er was beits over en dat gebruikte mama voor haar hal. De verwarmingsradiator heeft nooit een andere kleur gehad en ik moet een beetje lachen als ik die wat slordig opgehangen lijstjes aan de muur zie. Met de voordeur was ik erg blij, want ze kon binnen een raampje open doen en veilig praten met iemand die op de stoep stond.

Het is bijna twee en een half jaar geleden dat mama overleed. We missen haar allemaal enorm. Dat dia avondje is op de lange baan geschoven en we kijken uit naar een fijne familiebijeenkomst. Dat zal heus wel gebeuren, maar we spreken natuurlijk pas af als dat weer kan. Tot dan doen we het met onze herinneringen en daar is deze foto er één van.

 

4 gedachten over “Dag 4005: #tbt #76

  1. Linda

    Is een hele mooie foto, je ziet dat ze blij is jullie te zien…leuk om ook die kleine dingen op de foto te zien, die jullie zo bekend zijn..

    Reageren

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *