Een paar weken geleden kwam ik Carla tegen. Terwijl haar kleinkinderen zaten te gillen in de auto voerden wij rustig een gesprek op de stoep voor de supermarkt. Eerst wilde ik weten hoen het met haar en haar man ging en daarna begonnen we over de honden. We hebben elkaar leren kennen door de honden en alhoewel we overal over kunnen kletsen, staan onze honden centraal.

Carla vertelde dat het niet zo goed ging met Pebbles. Ze was sterk vermagerd, had weinig energie en de blik in haar ogen werd steeds doffer. Er moest een beslissing genomen, de moeilijkste beslissing die je als hondenouder moet nemen. Omdat ik zoveel van Pebbles hou, vroeg ik Carla of ze wilde appen als het zover was.

Dan konden we nog wat herinneringen aan haar ophalen. Via WhatsApp, want ik ga tegenwoordig nergens meer heen. Gisterochtend was het zover- ik kreeg het bericht dat het ’s avonds zou gaan gebeuren. Nadat ik Carla sterkte had gewenst ben ik eens door de foto’s op mijn telefoon gaan scrollen.

Vroeger vond ik Mechelaars een beetje eng. Ze zijn vaak zo dun en wat nerveus. Vooral fel en intens. Het leek me geen geschikt ras voor mij. Totdat Pebbles in ons leven kwam. Wat was ze gek op het apporteren van ballen en takken. Nou ja, echt apporteren was het niet, want ze gaf haar buit niet graag terug.

We hebben haar regelmatig meegenomen om te wandelen. Samen met BAM en Blaze vormden ze een roedel waar menigeen de straat voor overstak. Ze konden het zo goed met elkaar vinden. Pebbles noemden Ronald en ik het rotprinsesje omdat ze vreselijk de baas speelde over haar broertjes. Ze kon BAM vreselijk afsnauwen en hij pikte alles van haar.

De afgelopen jaren heb ik haar zo vaak uitgelaten, vaak samen met Blaze of Dotje. Ze is hier ook meerdere malen in huis geweest en at dan ook mee. Daar moet ik nog foto’s en filmpjes van hebben. Snel maar eens opzoeken en aan Carla sturen. Wat zal ze haar meisje missen.

Pebbles was heel snel weg, hoorde ik gisteravond. Ze was op en ze bleek ook nog eens tumoren in haar buik te hebben. Waarschijnlijk was het geen minuut te vroeg, dat afscheid. Blaze was erbij. Hij heeft aan de pootjes van zijn zus geroken en toen kreeg hij een snoepje, onze emotie-eter.

Pebbles heeft de nacht doorgebracht in de praktijk van de dierenarts, want Carla had een huis vol kleinkinderen. Ze wist niet hoe die zouden reageren op een dode hond in huis. Vanochtend ging Blaze mee naar het crematorium. Wat zal hij verdrietig zijn. Hopelijk duurt het nog heel lang, maar op een gegeven moment is de bende van ellende weer bij elkaar. Ze zullen het geweldig vinden.

Toen Dotje hier woonde ging ik nog weleens op stap met Blaze en Pebbles. Dan ging ik eerst met Dotje de hort op en dan met die andere twee. In het filmpje hierboven zie je ze spelen in het park dat ik nu links laat liggen omdat er teveel herinneringen aan kleven

Dag lieve Pebbles, ik ben blij je gekend te hebben. Je was een heel bijzondere hond- lief en knuffelbaar, maar ook een kattenkop voor honden die dachten dat ze in de buurt van jouw bal mochten komen. Doe de groeten aan BAM en laat hem maar zien wie de baas is.