Toen ik nog werkte als lerares zeiden mijn collega’s en ik altijd dat onze eigen kinderen nooit naar onze school mochten gaan. We deden heus wel ons best, maar we snapten allemaal wel wat er aan mankeerde. Zo was het gebruikelijk dat er iedere drie jaar een andere adjunct-directeur aangesteld werd. Het eerste jaar mochten zij puin ruimen, daarna bleken ze net zoveel fouten te maken als hun voorganger en in het derde jaar liep het uit de hand en mocht er een opvolger komen.
Het klinkt erg onaardig, maar de school fungeerde als het afvoerputje van de andere vestigingen. Leerlingen die men daar kwijt wilde konden altijd terecht in Spijkenisse. Daar zat dan iemand die iedereen aannam en alle leraren een hoop extra werk gaf. Want natuurlijk liepen die leerlingen flink achter omdat ze nooit naar school kwamen. Heel zelden kwam het voor dat zo’n op een andere plek mislukte leerling uiteindelijk een diploma behaalde. Zo kreeg ik er ooit zes toegewezen. Die moest ik achterna lopen en ze waren desondanks de extra aandacht na de kerstvakantie weer verdwenen.
Mika volgt een opleiding die niet meer aangeboden wordt in onze woonplaats. Wat triest. Want het was destijds een goede opleiding met leraren die echt hun best deden voor de leerlingen. Voordat ik wegbezuinigd werd zijn twee fijne collega’s overleden en ik heb begrepen dat toen ik weg was steeds meer leraren verdwenen. Een functie elders aanvaard, denk ik. Vast een kwestie van weggepromoveerd. Tja en dan hou je niets goed meer over en leidt het tot het opheffen van een afdeling.
Nu moet Mika een uur reizen voor school. Gelukkig doet hij het BBL-traject en dat houdt in dat hij slechts één dag per week naar school gaat en minstens 24 uur werkt in een winkel. Er zal in de afgelopen elf jaar heus wel iets veranderd zijn, maar toen ik zijn werkboek bekeek kwam van alles me toch erg bekend voor. Hij is slim genoeg om de opleiding met goed gevolg af te ronden. Alleen een beetje jammer van die Corona ellende natuurlijk. Daardoor vallen er nog meer lessen uit dan vroeger het geval was.
Nu maar hopen dat het niet zo gaat als met de opleiding Sport&Bewegen, ooit zijn eerste keus. De sportlerares op Mika’s basisschool waarschuwde hem voor de opleiding die ooit in hetzelfde gebouw zat als waarin ik werkte. Hij moest vooral naar de opleiding van de concurrent gaan. Want je maakte geen schijn van kans met het diploma van de school die toch ooit een hele goede naam had. Gelukkig heeft Mika het naar zijn zin op zijn werk en de school zal hij toch moeten afmaken. Kan ik naar de diploma uitreiking gaan en misschien een paar voormalige collega’s ontmoeten.
Wat een triest gebeuren, je zal maar elke keer achter de feiten aan moeten hollen, zo niet motiverend…en dan de leerkrachten die hun best willen doen en elke keer hun neus stoten…heel jammer is dat, denk dat je wel blij mag zijn dat je daar niet meer werkt.
Daarom vond ik het niet erg dat ze me niet meer nodig hadden!