De eerste keer dat we deze hekjes tegenkwamen moest Apollo erdoorheen geleid worden. Nu doet hij dat netjes uit zichzelf en hij doet dat zo voorzichtig dat ik niet over hem struikel. Gisteren kwamen we deze flinke stok tegen. Niet alleen Fluffy en Popje negeren zo’n eind hout, Apollo heeft er ook geen oog voor. Hij gaat niet eens achter een balletje aan en ik denk dat hij een stok niet eens ziet als speelgoed.

Er was een tijd  dat ik hoopte dat “mijn” honden zo’n stok lieten liggen. Vooral Pebbles was er verzot op. Ze kon rustig uren rondlopen met een stok tussen haar tanden. We maakten lange wandelingen en we kwamen altijd wel een park of veld tegen zodat ze kon apporteren. En anders had ze pech. Dotje hield er ook wel van. Misschien gaf ik daarom zoveel van die twee- het was heerlijk om met die meisjes te spelen, iets leuks te ondernemen.

Maar het kwam natuurlijk niet altijd goed uit. Soms kostte het me ook veel moeite om ervoor te zorgen dat ze die tak loslieten. Dan wilden ze blijven spelen, maar daarmee moet je uitkijken als het om betrekkelijk oude honden gaat. Ruilen voor iets lekkers lukte niet, want altijd was de stok interessanter. Toen Apollo en ik de tak op de foto zagen liggen stapten we gewoon door. Maar ik moest toch aan denken aan Pebbles die ik nooit meer zal zien. Wat had ik nog graag even met haar gespeeld.