BAM en Blaze konden een gat in de dag slapen. ’s Ochtends uitlaten? Nou, ik moest ze om kwart over tien van de bank trekken. Daardoor konden Ronald en ik tot diep in de nacht Netflixen- die honden lagen op de bank te slapen en wij keken de ene na de andere aflevering. We konden de volgende dag lekker uitslapen.

Als Mika naar school moest stond ik wel op, maar daarna ging ik gerust nog een beetje dutten. Misschien hadden we dat jarenlang kunnen volhouden, maar Dotje kwam in ons leven. Ze was gewend om vroeg op te staan, hoorden we. Dat heb ik gemerkt. Iets voor achten sprong ze van ons bed af en begon ze aan te geven dat ze wel naar buiten wilde.

Dat was wennen. Maar binnen een week liep ik om acht uur in het park. We waren minstens anderhalf uur op pad. Ze was daarna moe en waarschijnlijk heeft ze daarom nooit door het huis getrippeld of iets gesloopt. Maar omdat ze zo vroeg op was konden wij niet meer totdat het bijna licht werd naar fijne series kijken.

Dat was uiteindelijk maar goed ook. Net nadat Dotje in huis kwam werd Ronald ziek en kon hij niet werken. Hij moest veel rusten en hij had vooral regelmaat nodig. Dat ging heel makkelijk toen Dotje er was. We gingen op tijd naar bed en ik stond wat vroeger op dan ik gewend was. Nu Apollo, Fluffy en Popje er zijn doen we hetzelfde.

Op de foto zie je Dotje op de bank liggen terwijl wij naar The Wire zitten te kijken. Zij ligt lekker te dutten. Wij hadden die zestig afleveringen er wel binnen twee weken doorheen willen jassen, maar met Dotje kon dat niet. Dus hebben we lekker lang kunnen genieten van de serie die ik iedereen aan zou willen raden.