Op mijn werkkamer heb ik nog een ouderwetse stereotoren. Vroeger had iedereen zoiets. Soms zaten de apparaten aan elkaar vast en dan had je dus een echte toren. Dat had ik toen ik het huis uitging en ik heb nu alweer jaren losse componenten. Een platenspeler, dubbel cassettedeck, tuner, CD-wisselaar, versterker en twee boxen. Het neemt veel plaats in beslag.

Toen kreeg ik mijn eerste iPod en omdat het ons leuk leek om de muziek in de woonkamer af te spelen kochten we een soort luidspreker waar we de iPod in konen zetten. Het ding werd dan gelijk opgeladen. We hebben dit ding -ik weet niet eens hoe het heet- nog meegenomen naar het restaurant waar we een familiefeest hadden. Dat was sjouwen geblazen.

Tegenwoordig heb ik een iPod Touch met een Flip. En Spotify natuurlijk. Wat is dat toch makkelijk. Je kunt alles in je tas stoppen en dan loop je niet eens scheef. Zo kan je altijd je muziek bij je hebben. Als de was gestreken moet worden en het weer eens tijd voor de afwas is hoef ik niet zonder muziek te zitten. Fietsen op de hometrainer wordt er ook een stuk leuker door.

Dat had ik niet durven dromen toen ik dertig jaar geleden mijn eerste stereotoren aanschafte. Er zijn mensen die beweren dat het geluid dat een iPod voortbrengt helemaal zo goed niet is. Dat het vlakker klinkt. Nou, dat kan best hoor. Maar ik heb mij oren al grondig verpest door keiharde muziek te beluisteren op een Walkman, Discman en iPod.